In de nieuwe OPZIJ: Spel van verleiding. Hoe de datecultuur door de jaren veranderde.
Door Ruth Smeets
Voor wie in het echte leven de ware niet tegen het lijf liep, bestonden er vroeger gelukkig pagina’s aan contactadvertenties in kranten en tijdschriften. Relatiewebsites en later datingapps haalden deze praktijk in. Daten werd hiermee niet alleen vluchtiger, maar vaak ook ingewikkelder. Een analyse van de verandering in de zoektocht naar een romantische partner en onze eeuwenoude behoefte aan liefde en verleiding.
Anne (73) was 23 toen ze scheidde van haar eerste man. Vijftig jaar geleden was dat niet gebruikelijk, maar ze was het zat dat hij de baas over haar speelde en vreemdging. In het uitgaans-leven lukte het haar vervol-gens niet om een nieuwe vlam aan de haak te slaan. Ze vond alle mannen maar
‘kinderachtig’. Op papier noteerde ze daarom wat basale gegevens over zichzelf, die ze vervolgens per post opstuurde naar de Volkskrant voor in een contactadvertentie. Onder meer haar leeftijd, lengte, beroep en persoonskenmer-ken – ‘vrolijk, optimistisch, positief’ – kwamen aan bod. ‘Het was maar kort, hoor’, herinnert ze zich. ‘Je moest per letter betalen en werkte daarom zoveel mogelijk met afkortingen.’ Haar inspan-ning mocht baten, want een week later vielen er stapels brieven op Annes deurmat, afkomstig van mannen die maar wat graag met haar op date wilden. Met één van hen sprak ze af, maar dat liep al snel spaak. ‘Kort daarna viel mijn oog in de krant op een advertentie van iemand die me deed denken aan één van de andere brievenschrijvers. Ik dacht: dat moet Koos zijn en besloot te reageren met de woorden: ‘Als je bent wie ik denk dat je bent, weet je ook wie ik ben.’’
Haar ietwat cryptische zin had effect. Anne liet in haar reactie tevens het telefoonnummer van haar werk achter – de rechercheafdeling van de politie – en kreeg binnen de kortste keren een telefoontje van Koos. Ze spraken af dat hij bij haar thuis langskwam. ‘Het was een hele toestand’, vertelt ze enigszins geamuseerd. ‘De bumper van zijn lelijke eend was versierd met een kerstslinger en hij droeg een opvallende blouse met kerstballen. Ik was destijds nogal een burgerlijk type en dacht: wat is dit?’ Die terughoudendheid was geheel wederzijds. ‘Hij vertelde me later dat hij de vaas met nepbloe-men op tafel afschuwelijk vond, net als mijn wenkbrauwen, die zo strak waren geëpileerd dat er enkel twee streepjes overbleven – dat was destijds in de mode.’ Toch vonden de twee hun etentje zo intrigerend dat ze twee weken later weer afspraken, ditmaal bij Koos thuis. Anne: ‘Ik bleef gelijk een heel weekend. Toen was het beklonken. Inmiddels zijn we 47 jaar samen, waarvan 45 jaar getrouwd.
LEES VERDER IN OPZIJ