In de nieuwe OPZIJ: ‘Mijn kinderen zeggen: je hebt een machtspositie. En dat moet je inzetten.’
Na een telefoontje fietste ik naar Judi Mesman om haar te interviewen. Ze verbleef toevallig een paar dagen in hartje Amsterdam waardoor we snel konden schakelen, een gelukje gezien haar bomvolle agenda. Het typeert haar: hartelijk, enthousiast en pragmatisch. Mesman (1974), sinds 2009 hoogleraar aan de Universiteit Leiden en sinds januari 2024 Universiteitshoogleraar Maatschappelijke verantwoordelijkheid en impact, richt zich op de bestudering van sociale (on)rechtvaardigheid met speciale aandacht voor intergenerationele vraagstukken op individueel en institutioneel niveau.
Door Etchica Voorn
In maart 2024 werd het rapport gepresenteerd van haar onderzoek ‘Leiderschap in kleur’, gebaseerd op veertig diepte-interviews met mensen van kleur in leiderschapsposities in de (semi)publieke sector. De uitkomsten laten zien dat we nog een lange weg te gaan hebben als het gaat om inclusie en diversiteit in organisaties. Toch is er hoop. Niet eerder is er zoveel gesproken over racisme binnen Nederlandse organisaties en groeit het bewustzijn over vooroordelen. Het rapport, dat leest als een trein, bewijst dat er veel goede ontwikkelingen zijn, ook al gaat het langzamer dan je zou willen. Omdat het de dag is na het excessieve politiegeweld tegen protesterende studenten van de Universiteit van Amsterdam, waarbij een van haar kinderen flinke klappen heeft opgelopen, begint daar ons gesprek.
Hoe gaat het met je?
Mijn dochter stuurde een filmpje van haar locatie, dus ik wist waar ze stond, kijk hier zat ze op de grond (ze toont een screenshot van de live AT5 uitzending op haar telefoon). Het was een onaangekondigde demon-stratie en de veiligheidsdrie-hoek had besloten dat de demonstratie gestopt moest worden. Ze volgde de instructies op maar voor ze weg kon komen is ze door de ME geslagen tegen de achterkant van haar benen en haar armen. Ze heeft zwellingen en blauwe plekken. De adrenaline verdooft nog de pijn maar morgen zal ze het wel voelen.
Hoe kijk jij terug op de demonstratie?
Ik vind het ontzettend goed dat zoveel studenten hun stem laten horen en opstaan tegen onrecht. Het is een heel simpele eis die de studenten stellen en vragen: stop de samenwerkingen en investeringen in Israëlische instituten die bijdragen aan de oorlogsvoering in Gaza. Dat is geen enorm idiote eis ofzo. Ik ben van het principe start where you are, als het op activisme aankomt. Waar heb je invloed op en waar kun je impact maken? Ik vind het een goede keus van de studenten, zij studeren daar, het is hun plek. En de UvA, eigenlijk alle universiteiten, lijken niet bij machte om moreel de leiding te nemen hierin. Wat ze zeggen is: we zijn neutraal en iedereen moet zich veilig voelen. De veiligheid van de protesterende studenten wordt echter totaal niet gewaarborgd. De vermeende neutraliteit bestaat natuurlijk niet. Als je bij mij thuiskomt is het eerste wat je ziet een poster met een citaat van Desmond Tutu: If you are neutral in situations of social in justice you have chosen the side of the oppressor.
LEES VERDER IN DE NIEUWE OPZIJ