IK HEET LUCY BARTON – ELIZABETH STROUT
‘Dit verhaal gaat niet over mijn huwelijk,’ zegt Lucy Barton meermaals in Ik heet Lucy Barton. In deze nieuwe roman van Elizabeth Strout, die voor Olive Kitteridge de Pulitzer Prize won, wordt veel niet gezegd. En ook veel wel, maar dat gaat dan weer niet per se over waar het in eerste instantie lijkt te gaan.
Lucy Barton is een jonge vrouw die langer dan gedacht in een ziekenhuis van New York moet verblijven. Terwijl ze daar zo ligt, vertelt ze over haar leven, over wat haar bezighoudt, over vroeger, over haar dochtertjes. Over dromen. Haar man komt maar weinig langs.
Wanneer haar moeder langskomt en dagen achtereen aan haar bed plaatsneemt – ze hebben elkaar jaren niet gezien – ontstaat een geforceerd contact waarin Lucy krampachtig zoekt naar dingen die ze gemeen hebben. Terwijl ze de verwijdering probeert te negeren, vang je een glimp op van Lucy’s armzalige jeugd. Het moet, zeker met haar ambitie (Lucy wil schrijfster worden) niet makkelijk zijn geweest zich daarvan los te maken.
Ergens in de roman vertelt Lucy over een tekst die ze schrijfster Sarah Payne heeft laten lezen. Die zegt haar: ‘Luister. Je zult worden aangevallen omdat je armoede en mishandeling met elkaar in verband brengt. Wat een stompzinnig woord, ‘mishandeling’, wat een conventioneel, stompzinnig woord, maar mensen zullen zeggen dat er ook armoede is zonder mishandeling, en dan houd jij je mond. Je moet nooit je werk verdedigen. Dit is een verhaal over liefde, dat weet je zelf.’
Ik heet Lucy Barton is een verhaal over liefde. Een prachtig verhaal over liefde, ook nog.
Door Femke van Wiggen