COLUMN SOFIE VAN DEN ENK: ‘VROUWEN HELPEN ELKAAR NIET, EN DAARMEE OOK ZICHZELF NIET’
‘Het publiek zal voor het grootste deel bestaan uit mannen in pak, hoor. Van middelbare leeftijd. Daarom hebben we jou ook gevraagd als dagvoorzitter *soms wordt er dagvoorzitster gezegd, o gruwel*, hebben we toch nog een vrouw!’ Hoe vaak ik dit niet te horen krijg bij een voorbereidende bespreking voor een moderatorklus…
Degene die het mij met een verontschuldigend glimlachje uitlegt, is meestal een vrouw. Van de communicatieafdeling. Tja, uiteindelijk werkt het natuurlijk in mijn voordeel. Want het levert mij ontzettend leuk werk op waar ik erg goed in ben.
Dat laatste zeg ik trouwens met zo min mogelijk scrupules; ik probeer namelijk te breken met de valse bescheidenheid waarop vrouwen patent hebben. Als je me nu minder aardig vindt, dan klopt dat, want succesvolle vrouwen worden zowel door seksegenoten als door mannen als minder ‘likeable’ bestempeld. Die kleine persoonlijke prijs betaal ik graag voor de emancipatie.
Er is nog een reden dat ik het fijn vind om tussen de mannen te staan. Die is minder nobel, vertel ik er direct eerlijk bij. Voor een mannelijk publiek presenteren is makkelijk. Mannen zijn heerlijk om te interviewen en vormen fijn publiek. Ze zijn eenvoudig gecharmeerd, je kunt ze simpel bespelen en ze vatten haast niks persoonlijk op. Ik chargeer een beetje, maar niet veel.
Helaas heb ik niet de ervaring dat je er iets aan hebt als vrouwen over je positie beslissen. Je zou zeggen dat je daar een beetje baat bij hebt, maar in mijn ervaring is het tegendeel het geval. Vrouwen helpen elkaar niet. En daarmee helpen we onszelf dus ook niet.
Onlangs leidde ik voor het eerst een debat met alleen maar vrouwen (het ging over voeding). Ik was trots op mijn panel en had zin in de discussie, maar op de een of andere manier kwam het niet lekker van de grond. Ik kreeg geen grip op het onderwerp, vroeg niet kritisch genoeg door en kleine grapjes tussendoor vielen niet zo goed als normaal. Achteraf zat ik enorm te balen. Ik voelde dat ik onzekerder was geweest dan nodig. Net alsof al die vrouwen me een spiegel voorhielden, alsof ik mezelf door hun ogen bekeek. Kritischer, zelfbewuster, meedogenlozer.
Ineens dacht ik aan topvrouw Sheryl Sandberg, die ooit van een andere vrouw een gênante spiegel voorgehouden kreeg. Na afloop van haar betoog was er gelegenheid om vragen te stellen. Toen ze zei dat dit de laatste vraag was, accepteerden de vrouwen dat en deden hun handen naar beneden. De mannen bleven maar hun vinger omhoog steken. Sandberg beantwoordde uiteindelijk nog veel vragen, allemaal van mannen. Terwijl haar verhaal juist ging over hoe vrouwen zich een weg naar voren moeten knokken, zich niet bescheiden moeten opstellen en ambitie moeten uitspreken. Ze had de vrouwen zelf over het hoofd gezien!
Zie hier de twee smaken waarin vrouwen zichzelf percipiëren: te kritisch, of niet. Dus ga ik de uitdaging aan. Ik beloof dat ik minder onnodig kritisch op mezelf zal zijn, en dan ook de topvrouwen aardig zal vinden.
Sofie van den Enk (35) presenteert Keuringsdienst van Waarde, is schrijver en treedt op als Amerika-deskundige. Ze woont met haar man, zoon en dochter in Utrecht.