WAT JIJ MIJ LEERDE: BEN JEZELF, ER ZIJN AL ZOVEEL ANDEREN

Wie: Joyce van ter Meij

Geboren: 17 januari 1990

Beroep: postbezorger

Groeide op in: Volendam

‘Toen ik op mijn 21ste aan mijn moeder vertelde dat ik me op ADHD wilde laten testen moest ze lachen. “Maar Joyce, je weet toch allang dat je ADHD hebt?”

Ik was een druk kind, kon niet stilzitten. Vaak deed mijn moeder gewoon mee. Dan renden we met z’n tweeën door Artis. Ze zei nooit: “Doe nou eens rustig!” Tenzij het echt moest, natuurlijk. Soms had ik woede-uitbarstingen. Bijvoorbeeld als ik iets niet mocht, maar niet begreep waarom. Dan ging er een knop om. Ik werd boos, huilde, schreeuwde. Nu weet ik dat ik mijn emoties niet kon plaatsen op dat moment. Mijn moeder ging er goed mee om. Ze liet me uitrazen. Ik vraag me wel af hoe die buien voor haar waren toen ze later een burn-out kreeg. Heb ik het haar toen moeilijker gemaakt?

Naarmate ik meer leerde over mezelf en over ADHD, besefte ik dat je fysiek druk wordt, omdat je druk bent in je hoofd. Het is iets geestelijks. Toen wist ik: mijn moeder heeft het ook. Ik herkende hoe zij op dezelfde manier worstelt met haar gedachten. Piekeren, niet kunnen loslaten, stemmingswisselingen. Toen ze, op mijn aandringen, positief werd getest op ADHD, heeft ze de vlag uitgehangen. Na tien jaar durfde ze eindelijk te stoppen met de antidepressiva.

Ik denk dat mijn moeder echt duistere gedachten heeft gehad tijdens haar burnout. Het is heel makkelijk om daaraan toe te geven, maar dat heeft ze niet gedaan. Het laat zien hoe groot haar drang is om gelukkig te zijn. Ze is een sterke vrouw. Ik bewonder dat ze ondanks alles zo positief in het leven staat.

Nu begrijpen we onszelf en elkaar beter. Ik vertel haar veel, over wat ik meemaak, mijn vrienden en issues die ik heb met iemand. Ik vind het fijn dat ik bij haar mijn ei kwijt kan.

In een dorp als Volendam oordelen mensen snel als je anders bent. Als ik dat wilde, liet mijn moeder me gerust in een krokodillenpak naar school gaan. Of ze naaide veren onderaan mijn broekspijp. Ik kreeg regelmatig te horen dat ik aparte kleding aanhad. Het deed me niets. Dat komt echt door mijn moeder. Wees te allen tijde jezelf, er zijn al zoveel anderen. Dat heb ik van haar geleerd.’

Wie: Astrid Bontenbal

Geboren: 13 juni 1958

Beroep: verzorgde vroeger het interieur van Hedy d’Ancona. Nu sportmasseur en medewerker in een kledingwinkel

Groeide op in: Volendam

‘Op mijn rapport stond: Astrid moet niet zoveel vogeltjes zien vliegen. Ook op Joyce’ rapport stond dat ze te snel was afgeleid. Ik wist natuurlijk niet dat ik ADHD had, maar onbewust heb ik Joyce altijd begrepen, omdat ik zoveel van mezelf terugzag in haar.

Joyce was als kind in heel veel dingen goed: majoretten, gymnastiek, zwemmen. Ze is op haar best als ze bezig is. Ook voor mij duurde een dag twee uur te kort, ik wilde zoveel dingen doen en maakte me altijd druk. Op een gegeven moment trok mijn lichaam dat niet meer. Toen ik een burn-out kreeg, was Joyce 12 jaar en verschrikkelijk aan het puberen. Ze ging naar een middelbare school die helemaal niet bij haar paste, was ongelukkig. Daardoor voelde ik me dubbel zo rot. Ik had het gevoel dat ik er niet genoeg voor haar kon zijn.

Ik zou wel een verhaal willen schrijven: Hoera! Ik heb ADHD! Door de diagnose ben ik een heel ander mens geworden. Als ik nu een slechte dag heb, weet ik waar het vandaan komt en weet ik dat ik gas terug moet nemen. Ik hoop dat mijn burn-out voor Joyce een waarschuwing is geweest. Dat ze rustiger leeft dan ik. Ze heeft periodes dat ze niet lekker in haar vel zit. Dan zeg ik: Joyce, waarom denk je nou dat je hier bent beland? Je moet ook eens je rust pakken. Dat ik haar daarin kan steunen, vind ik prettig.

Wij begrijpen elkaar heel goed, en dat is bijzonder. We kunnen ontzettend met elkaar lachen. In de spa zitten we ons allebei druk te maken omdat we alle sauna’s willen proberen, het liefst tegelijk. Tot we beseffen: hé, eentje is ook genoeg! Joyce is eigenzinnig en kan goed de grens trekken tussen wat ze wel en niet wil. Als ze geen zin heeft in een verjaardagsfeest, gaat ze gewoon niet. Naarmate ik ouder word, probeer ik ook vaker nee te zeggen als iets ten koste gaat van mezelf. Dat leer ik weer van Joyce.

Ik had verwacht dat Joyce zou kiezen voor het vrije leven. Dat ze een schapenscheerderscursus zou volgen of ergens in het wild zou gaan kamperen met een zooitje gnoes. Toch loopt ze nu vijf dagen in de week post en heeft ze structuur. Ik ben er heel trots op dat ze alles zo op een rijtje heeft.’ !

Door Marleen Leussink

Wil je ook een keer in deze rubriek? Mail je verhaal naar redactie@opzij.nl o.v.v. Twee generaties.