DE STENEN DIE HUIZEN BOUWEN – KATE TEMPEST
Is het muziek, een gedicht of een roman? Het debuut van rapper, toneelschrijver en dichter Kate Tempest is het allemaal, met Zuidoost-Londen als voornaamste personage.
Rapper, toneelschrijver en dichter Kate Tempest (30) dankt aan het eind van haar debuutroman De stenen die de huizen bouwen Zuidoost-Londen: ‘Ook al ben je aan het veranderen, je blijft mijn motor en mijn anker.’
De stad is het eigenlijke hoofdpersonage van deze roman. Tempest beschrijft de eenzame levens van de drie twintigers Becky, haar vriend Pete en diens zuster Harry. Levens waarin drank en drugs de verveling moeten verdrijven. Tempest beschrijft hun dromen, hun familiebanden en hun worstelingen met elkaar, maar vooral hun relatie tot de stad.
Zuidoost-Londen is een monster, uit wier schreeuwende mond ‘strakke bankgebouwen verrijzen als slagtanden’. Een beul, die Becky en haar vrienden eronder wil krijgen. Een opvoeder, half stervend, omdat wijken worden gesloopt om forenzen te faciliteren. Een hipster die met alle trends meewaait. Een zwerver met ongewassen oksels en een onverschillige heerser. ‘De stad gaapt en laat zijn knokkels knakken. Laat een paar verloren zielen volledig de weg kwijtraken.’
De stad raast door het bloed van de drie twintigers. Zij zíjn de stad. Ze horen in de straten, maar ze willen de stad ook als een ouder van zich afschudden. Daarmee begint De stenen die de huizen bouwen. Het drietal rijdt in een vierdehands Ford Cortina met een koffer vol geld de stad uit na een gevaarlijk mislukte drugsdeal.
Ze willen een nieuw, waarachtig leven. Elders. De in zichzelf gekeerde Harry is ongeïnteresseerd in haar eigen schoonheid. Ze is een drugsdealer met de droom om een legale tent te openen waar iedereen zichzelf kan zijn en waar studenten en bejaarden samen koken. Becky is danseres en erotisch masseur, de dochter van een briljante vader die om politieke redenen in de gevangenis zit. Haar godsdienstwaanzinnige moeder was ooit succesvol straatfotograaf. Becky wil een waarachtige podiumkunstenaar zijn, maar moet zichzelf hoereren om dat te kunnen bekostigen.
En dan is er nog Leon, Harry’s beste vriend en compagnon met het lichaam van een vechtershond. Hij leeft vooral in de schaduw. Ze rijden gezamenlijk weg van de stad die in hun botten zit. ‘De wegen worden breder, de huizen worden groter. Minder kiptentjes, meer gastro-pubs. Hun stad laat de teugels een beetje vieren. Ze rijden de snelweg op. Op de radio zingt Billy Bragg A New England.’
Hun nieuwe leven beschrijft Tempest nauwelijks. Na de vlucht volgen flashbacks op het leven van de personages in grove, pulserende zinnen, ondergebracht in hoofdstukken die corresponderen met songs van haar album Everybody Down uit 2014. Op dat album, genomineerd voor de Mercury Prize, introduceerde ze Harry, Becky en Pete. De stenen die de huizen bouwen schreef ze grotendeels op de achterbank van een tourbusje. De teksten van het album zijn gedichten; het boek leest als muziek. En het is vanwege de oprechtheid en vooral de compassie die door de regels kolkt, dat Zuidoost-Londen zich ook in de botten van de lezer verankert.
Door Maartje den Breejen