HET MEISJE MET DE ONDERRUGTATTOO – AMY SCHUMER

Voor wie Amy Schumer niet kent, even een korte samenvatting. Schumer is een Joods-Amerikaanse stand-upcomedian van 35 jaar die in een paar jaar tijd wereldberoemd is geworden. En dan niet met politiek-correcte statements of brave a-capellaliedjes die we hier in Nederland vaak horen, maar met harde grappen, bij voorkeur over seks. Amy Schumer maakt het type grap waarvan je denkt: Nee! En waar je dan vervolgens, in weerwil van jezelf, tóch om moet lachen.

 
Sinds ze naast stand-upcomedy ook haar eigen tv-serie maakt voor Comedy Central, Inside Amy Schumer, is er een extra laag in haar verhaal gekomen. Schumer blijkt meer te zijn dan een grofgebekte grappenmaker. Met een geweldig team aan schrijvers schreef ze een aantal nu al legendarische sketches waarin ze zich een waar feminist toont, gewoon door te laten zien waar we als samenleving mee bezig zijn. Zoals de sketch Last Fuckable Day, waarin Schumer tijdens een wandeling in de natuur van LA toevallig drie Hollywoodactrices tegen het lijf loopt (Tina Fey, Patricia Arquette en Julia Louis-Dreyfus!) die de laatste sexy dag van één van hen ritueel vieren. Dat doen ze natuurlijk met thee en taartjes aan een truttige tafel vrouwen!). Maar hoe voel je dat je laatste fuckable day nadert? En wie bepaalt wanneer die is? En hebben mannen ook zo’n dag? (nee, natuurlijk niet)

Omdat Amy Schumer wereldberoemd is, is er nu ook een boek. Een autobiografisch boek. Want zo gaan die dingen. Het  heet Het meisje met de onderrugtattoo. Tegen het einde van haar boek legt ze uit dat ze ooit, God mag weten waarom, in een vlaag van het een of ander, met haar zus zo’n enorme tribal boven haar bil-spleet liet tatoeëren. Spuuglelijk is dat ding. Maar ze zal ’m nooit laten verwijderen, sterker nog, ze koestert ’m. Want ze houdt van dat meisje dat zo onzeker was, dat zich liet misbruiken, dat dacht dat ze die tribal mooi vond. Ze accepteert zichzelf, in al haar onvolledigheid.

In Het meisje met de onderrugtattoo vertelt Schumer met vaart en veel knipogen over hoogte- en  vooral dieptepunten uit haar leven. Over hoe ze als dochter in een rijk Joods gezin opgroeide aan de Upper East Side in New York, tot haar ouders failliet gingen en ze opeens een ander, arm, leven kreeg. Financieel arm, niet gevoelsarm, benadrukt Schumer.

Ze verhaalt over haar moeder, die nogal labiel overkomt. Over haar vader, een aantrekkelijke man die veel dronk, maar nu gesloopt wordt door MS. De geruchtmakendste fragmenten in haar boek gaan over de keren dat ze misbruikt is. Dat ze een relatie had met iemand die haar mishandelde en blééf, ja, zelfs terugkwam. Of die keer dat ze wakker werd omdat haar one night stand in haar was. Ook vertelt Schumer hoe bevreemdend het is om, eenmaal bekend, woordvoerder voor ‘de vrouw’ te zijn in de media.

Meermaals benadrukt Schumer haar kwetsbaarheid en eenzaamheid, introvert en sociaal gevoelig als ze is, en het feit dat ze een rolmodel is en zich daar bewust van is. Om vervolgens weer op een niets-aan-de-hand-toon verder te ‘praten’ – ze schrijft zoals ze praat – over waarom ze zo’n moeizame relatie met haar moeder heeft.

Natuurlijk komt haar zo kenmerkende humor ook af en toe naar boven. Zoals wanneer Schumer in het heden passages uit haar puberdagboek van voetnoten voorziet. Maar al met al werken Schumers grappen toch beter als je haar ziet en hoort – en wil je méér grappen. Want haar gedachten over het leven zijn gewoon net wat minder mindblowing.

Door Femke van der Wiggen