WAT JIJ MIJ LEERDE: WEES EEN LEEUWIN

Naam: Madhoeri Jaggan
Geboortedatum: 12 maart 1990
Geboorteplaats: Amsterdam
Opleiding: mbo, nu: hbo rechten
Woonsituatie: thuiswonend bij haar moeder in Amsterdam

‘Ik ben opgegroeid in een traditioneel gezin: mijn vader maakte carrière en mijn moeder nam de zorgtaken op zich. Toen mijn ouders op mijn 13de uit elkaar gingen, stond mijn wereld op zijn kop. Alle onzekerheid rondom de scheiding werd me te veel en ik vluchtte het huis uit om confrontaties te vermijden.

Mijn kwetsbaarheid maakte me een gemakkelijke prooi voor een man met verkeerde intenties. Hij mishandelde mij fysiek en geestelijk. Ik was te goed van vertrouwen, durfde geen nee te zeggen en ik vergreep me aan wiet. Mijn acties gingen tegen mijn principes in. Ik wilde juist zo graag een sterke vrouw zijn, maar ik zag mezelf wegkwijnen, ik viel af en mijn schoolresultaten kelderden.

Na haar  scheiding wilde ik mijn moeder niet belasten met mijn problemen. Daarnaast was ik bang voor haar reactie, want mijn moeder is conservatiever dan ik. En ik maakte me zorgen om de reacties van anderen als ik eenmaal aan de bel zou trekken. Ik was te jong om te beseffen dat praten over mijn problemen het oplossen ervan makkelijker maakt, omdat ik er dan niet meer alleen voor zou staan. Ik bleef hopen dat mijn vriend zou veranderen. Toen ik me realiseerde dat dat niet ging gebeuren, verbrak ik het contact en heb ik mijn moeder alles verteld.

Nu doe ik mijn best om weer te worden wie ik was: een gemotiveerde leerling die haar ouders trots maakt. Daarvoor moet ik eerst mijn trauma’s overwinnen. Daar werk ik aan met een psycholoog. Mijn moeder helpt me daarbij, vooral door leuke dingen met me te doen. Ze gaf mij de kans opnieuw te beginnen. Hoewel we niet altijd op één lijn zitten, is ze er altijd. We kijken van een andere kant naar dezelfde kubus. Dat besef heeft ons dichter bij elkaar gebracht. We zien dezelfde waarheid vanuit een verschillend referentiekader. Mijn moeder bindt zich meer aan Vedische normen en waarden.

Eerst wilde ik vooral niet worden wat mijn moeder was: een ‘niet-werkende’ moeder en huisvrouw. Nu ben ik juist trots dat mijn moeder alles alleen gedaan heeft, en ik ben blij dat ze er nu is. Het besef hoeveel ze voor me doet, heeft onze band hersteld.’

Naam: Oeshadevi Sital
Geboortedatum: 4 april 1967
Geboorteplaats: Paramaribo, Suriname
Opleiding: havo, niet afgerond, vooropleiding schoonheidsspecialist
Werk: huismoeder, deed jarenlang vrijwilligerswerk, onder andere in een spiritueel centrum
Woonsituatie: met haar drie kinderen in Amsterdam

‘Als huisvrouw en moeder van drie kinderen met een man die zich volledig op zijn carrière stortte, werd het me allemaal te veel. In 2003 kreeg ik een burn-out en verliet mijn man mij, drie jaar later volgde de officiële scheiding. Ik bleef water bij de wijn doen om de goede vrede te bewaren. Dan lever je als vrouw te veel in. Ik adviseer vrouwen via een Hindoestaanse radio-omroep om kritisch te kijken naar de taakverdeling binnens- en buitenshuis. Ik holde maar door en dat heeft zijn tol geëist. Madhoeri vertel ik beter voor zichzelf op te komen binnen een relatie.

Madhoeri is zacht, maar ook oersterk. Ze kan goed luisteren en haar mening is altijd weloverwogen. Ze leert me om mijn stem te laten horen zonder die te verheffen. Ik ben spiritueler en ga meer op mijn gevoel af. Ik sta ook altijd emotioneler in een dialoog. Zij is rationeler. Madhoeri is een heel ander mens dan ik. Dat mag. Zelfs als dat betekent dat we lijnrecht
tegenover elkaar staan.

Ik heb mijn kinderen gelovig opgevoed: iedere dag las ik ze voor uit de bijbel. Nu nog weleens. Soms zeggen ze: ma, hou toch op!, maar zolang ze thuis wonen, geef ik ze dat mee. Misschien dat ik mijn kinderen als ze uit huis zijn ’s ochtends met de bijbel in mijn hand opbel. Ik wil mijn kinderen beschermen, zeker omdat er geen vader in huis is. Ik wil dat Madhoeri sterk in het leven komt te staan en een leuke baan vindt. Ze moet haar mannetje kunnen staan. Maar ze moet vooral niet verharden. Neem je hart mee in je werk en je relaties!

Het doet me pijn dat Madhoeri zoveel heeft meegemaakt en mij daarover zo lang niets vertelde. Ze verborg haar verdriet, waardoor ik nergens van wist en te aardig was tegen diegene die haar zo minachtte. Nooit eerder heb ik me zo vergist. Ik wil dat ze zichzelf vergeeft voor haar fouten, maar ook voorkomt dat zoiets weer gebeurt.

Met vallen en opstaan heb ik het contact met mijn dochter hersteld. Je weet als moeder veel, maar niet alles. Door steeds te zoeken naar de oorzaak zijn we een heel eind gekomen. Natuurlijk had ik het eerder willen weten, want dan kun je zo’n nare ervaring eerder een plek geven en genezen. Als iets mijn kind raakt, raakt het mij net zo hard. Misschien wel harder, omdat ik het niet kon voorkomen.’

Door Roxanne Herder