WAT JIJ MIJ LEERDE: MAAK JE EIGEN KEUZES

‘Mijn moeder kan ik me nauwelijks herinneren, ik was 2 jaar toen ze overleed. Ik kende Nienke als mijn kleuterjuf. Op een avond, toen ik 13 was en ik al in bed lag, zei mijn vader dat juf Nienke er was. Of ik haar nog een hand kwam geven. Ik had geen zin om uit bed te gaan en vroeg of ze nog vaker zou komen. “Waarschijnlijk wel,” antwoordde mijn vader. Ik vond dat prima. Mijn broer en ik waren al fan van Nienke toen ze nog onze kleuterjuf was. Uiteindelijk kreeg ze een relatie met mijn vader, maar dat is heel geleidelijk gegaan.

Samen reizen we veel. Op mijn 14de ging ik met Nienke naar Londen en vanaf dat moment zijn we elk jaar samen weggeweest. Zo hebben we bijvoorbeeld een fietstocht gemaakt van Oslo naar Nederland. Tijdens die reizen lachen we veel, ook als we minder leuke dingen meemaken. Bijvoorbeeld als we door een vertraging op het vliegveld stranden en daar moeten overnachten. Samen zien we daar snel de grap van in en vervolgens gaan we op zoek naar een eettentje voor een lekkere maaltijd.

Nienke stimuleert me om mijn eigen keuzes te maken en me niet te veel te laten leiden door mijn omgeving. Bij ons in het dorp gaat niet iedere student direct op kamers. Zeker niet als de stad waarin je gaat studeren te bereizen is met het openbaar vervoer. Ik ben wél op kamers gegaan en heb met veel plezier in een studentenhuis gewoond. Door Nienkes verhalen over haar eigen avonturen ben ik meer gaan reizen, denk ik.

Toen ik twijfelde over mijn opleiding heeft Nienke me erdoorheen gesleept met haar adviezen. Ze bepaalt niets, maar stelt me vragen. Op die manier kom ik er zelf achter wat ik wil. Nienke heeft me echt meegegeven dat ik moet doen waar ik gelukkig van word.

Soms proberen mensen mijn relatie met Nienke te definiëren. Dan vragen ze aan mij: “Is zij dan nu je moeder?” Nee. Ik weet niet hoe het is om een moeder te hebben en Nienke is gewoon Nienke. Wij zijn gewoon Nienke en Els. Dat is voor ons bijzonder genoeg.’

‘Els ontmoette ik toen ze als peuter meekwam naar school met haar grote broer, die toen voor het eerst naar de basisschool ging. Ze observeerde op haar gemak alles wat er gebeurde in de klas en ging rustig spelen in de poppenhoek. Een paar jaar later startte ze zelf bij mij in groep 1. Els was een sociaal handig kind, ze had mensen gauw door en als ze iemand niets vond, dan was dat duidelijk. Dat zit er nog steeds een beetje in. Ik vond Els altijd al een mooi kind. Ze ging haar eigen gang en leerde makkelijk. Hoewel wij geen genetische band hebben, herken ik mezelf wel in dat onafhankelijke dat Els heeft.

Toen ik een relatie kreeg met Frans, hun vader, vond ik het erg belangrijk dat de drie-eenheid die zij op dat moment vormden, bewaard bleef. Zij hadden het goed samen. Van tevoren spraken we ook af dat ik mijn eigen huis zou aanhouden. Daarbij zag ik in mijn omgeving dat kinderen na een scheiding de nieuwe partner zo nodig direct leuk moeten vinden. Zo’n geforceerde relatie werkt vaak averechts, denk ik.

In het begin kwam ik aan het einde van de week bij Frans, Steven en Els, en ging ik op zondagavond weer naar mijn eigen huis. Steven en Els vroegen al heel snel: “Wanneer kom je nou weer terug?

Ik vond het zelf ook heel prettig bij Frans, Steven en Els. We zijn dan ook al snel samen naar Londen gegaan, eerst vooral om het Engels in de praktijk te oefenen. Het was zo gezellig dat we daarna regelmatig samen weg gingen. Soms krijg ik daar wel vragen over. Of Frans dan meegaat. Of hoe het toch kan dat wij zo’n goede band hebben. Daar weet ik geen antwoord op, onze band ís er. Het is ook niet dat ik een moederrol heb of de plaats van haar moeder Diny wilde innemen. Zo zit het niet. We kunnen gewoon heel goed met elkaar overweg. Als ik heel eerlijk ben, dan is Els heel belangrijk voor me. We begrijpen elkaar zonder veel woorden.’