WAT JIJ MIJ LEERDE: VOORAL NOOIT BANG ZIJN

Haar moeder is avontuurlijk en rebels, zelf is Stephanie Blake (26) een tikkeltje rustiger. Toch gaat ze in navolging van haar moeder het onbekende nooit uit de weg. Hun motto? ‘Je familieleden zijn je vrienden.

Naam: Stephanie Blake

Geboren: 23 maart 1990, Amstelveen

Opgegroeid: Ouderkerk aan de Amstel

Opleiding: Media, informatie en communicatie aan de Hogeschool van Amsterdam

Woont: samen met haar vriend in Amsterdam

‘Mijn moeder heeft me geleerd om overal voor open te staan. Daar heb ik nog steeds profijt van: ik ga nieuwe situaties nooit uit de weg. Juist als ik iets niet ken, wil ik er meer over weten. Vroeger hadden we allerlei huisdieren. Van slangen tot wandelende takken, zelfs een gekko. Mijn moeder zei dan: “Pak hem maar rustig op. Als hij bijt, dan bijt-ie. Ze wilde ons leren vooral niet bang te zijn. Ze stimuleerde ons om nieuwe dingen op te zoeken. Ik ging naar kookcursus, tuinier- en turnles. Ook met eten moesten we alles proeven en blijven proberen.

Toen mijn moeder vijftien jaar geleden borstkanker kreeg, besloot ze tot na mijn Cito-toets te wachten om het te vertellen. Dat vond ik heel erg. Maar ze wist hoe streberig ik ben. Het was een moeilijke tijd, maar mijn moeder deed haar best om alles voor ons zo normaal mogelijk te laten doorgaan. Ik vond het vreselijk dat mijn moeder haar haar zou verliezen. Erger nog dan dat haar borst eraf moest. Na haar borstkanker is mijn moeder nog meer voor zichzelf gaan denken. Wat ze niet wil, gebeurt niet. Wat ze wel wil gebeurt, ongeacht wat anderen daarvan vinden.

De laatste periode dat ik thuis woonde, riep mijn moeder dat ze niet langer in het huis waar we toen woonden wilde blijven. Mijn ouders gingen een aantal keer op huizenjacht, maar mijn vader hechtte veel waarde aan ons huis aan de Amstel. Toen mijn moeder op een gegeven moment riep dat ze uit huis ging, dacht ik nog even dat het een tactiek was om mijn vader mee te krijgen. Maar ze vond een andere woning en vertrok. Ik heb nog nooit twee mensen zo nuchter uit elkaar zien gaan. No drama.

Mijn moeder heeft haar eigen mening en visie op dingen. Daar kom je niet zomaar tussen. Ze is avontuurlijk, soms rebels. Ik houd meer rekening met anderen, pas me vaker aan. Waar ik te streng voor mezelf ben, mag mijn moeder soms iets strenger voor zichzelf zijn. Probeer een doel te stellen en ga dat dan ook echt doen. Zet die eerste stap. Het komt wel, denk je zo vaak. En nee, daar heb je dan geen spijt van, maar het is toch fijn om dromen waar te maken? Dan kan je nóg lekkerder in je vel zitten.’

‘Mijn moeder is nog meer voor zichzelf gaan denken’

Naam: Astrid Moorthaemer

Geboren: 26 juli 1956, Amsterdam

Opleiding: huishoudschool

Werk: secretaresse op een advocatenbureau

Woont: met haar zoon Lawrence (24)

‘Mijn kinderen heb ik meegegeven niet bang te zijn voor het onbekende. Ik wilde ze meer laten zien dan alleen het beschermde Ouderkerk, waar ze opgroeiden. Daarom nam ik ze mee naar Amsterdam, waar ik ze junkies en zwervers aanwees. Daar wilde ik ze niet van weghouden. Ook leerde ik ze van kleins af aan veel over dieren. Waar andere kinderen op de kinderboerderij hysterisch rondom een varken renden, stond Stephanie het gewoon te aaien.

Stephanie was braaf en heel nieuwsgierig. Een bijzonder meisjes, dat toen ze 4 was al schreef, viool speelde en mosselen at. Ze is ontzettend leergierig. Dat was best moeilijk, ik had niet altijd antwoord op haar vragen. Dan stuurde ik haar naar de bibliotheek. Haar kleuterjuf noemde haar het ‘waarom-meisje’. Mij leerde ze met haar vragen nog meer open te staan en vooral geduldig te zijn.

Stephanie gaf ik van onze Antilliaanse roots mee dat je familieleden je vrienden zijn. We hebben intens contact, maar volledig zonder verplichtingen. Op verjaardagen zitten we niet in een kringetje. We dansen en eten. De één neemt kousenband mee, en de ander loempia’s.

Vroeger was ik een flierefluiter. Ik ging van de ene op de andere dag naar Engeland, waar ik in een casino ging werken. Door Stephanie ben ik meer gaan zien. Ook door haar kennis en opleidingen. Ze is hoger opgeleid dan ik, en daar leer je veel van. Toen we laatst met z’n tweeën in Barcelona bij het Picasso Museum waren, vertelde ze zo mooi over de kunst die

Steph, je legt de lat zo hoog voor jezelf. Dat hoeft niet altijd. Het is een mooi streven, maar wees niet boos als het soms niet lukt of anders gaat dan je verwacht. Een 7 is ook een mooi cijfer. Geniet. Ga naar buiten, kijk om je heen. En leef een beetje meer zoals ik: alles wat vandaag gebeurt, is meegenomen.’ •