‘Jonge vrouwen zonder kinderen werken meestal in deeltijd’, las ik onlangs in de Volkskrant. De krant had er een hele pagina voor uitgeruimd. Die pagina fascineerde me.
Onderaan stond een keurig nieuwsbericht, dat meldde hoe het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) had uitgezocht dat van de volwassen vrouwen tot 25 jaar oud ruwweg twee derde parttime werkt, tegen iets meer dan een kwart van de jongemannen. Een onderzoek van het SCP verklaarde een en ander: vrouwen kwamen noodgedwongen in een deeltijdbaan terecht, omdat ze vaak werken in sectoren waar parttimen de norm is. Meer uren krijgen ze zelden, stelde de onderzoeker, omdat het nu eenmaal de verwachting is dat vrouwen liever niet voltijds aan de slag zijn. Jonge vrouwen zijn dan ook carrièretechnisch minder vaak tevreden en positief.
Dan de rest van de Volkskrant-pagina. Daarop stonden interviews met in deeltijd werkende vrouwen. Zij vertelden een ander verhaal. Zo meldde Claire hoe ze bewust had gekozen voor een baan van vier dagen; zo had ze meer tijd voor haar sociale leven, en ze had geld genoeg. Ilse was in een parttimefunctie gerold, maar het beviel haar, want in haar vrije tijd mocht ze graag kleding naaien en naar festivals gaan. En ze kon van haar salaris goed rondkomen. ‘Als ik de mogelijkheid had fulltime te gaan werken, weet ik niet of ik daarvoor zou kiezen.’
Ik begrijp die vrouwen wel. Twaalf jaar lang ben ik kostwinner geweest, en werkte ik elke week met plezier zo’n vijftig uur. Toen ik een paar jaar geleden een chronische immuunaandoening kreeg, ging ik daar aanvankelijk als vanzelfsprekend mee door. Maar dat nekte m’n lijf, en dus keerden we thuis de rollen om: nu wint mijn lief de kost, en werk ik als de kinderen op school zijn. En, eerlijk: ik geniet ervan. Ik heb meer tijd om te lezen, heb niet meer continu haast, ben niet steeds bekaf.Ondanks die rotziekte ben ik al jaren niet zo ontspannen en opgewekt geweest.
In Zweden heeft men de afgelopen twee jaar in een bejaardentehuis geëxperimenteerd met een werkdag van zes in plaats van acht uur. En jawel: verpleegkundigen voelden zich minder gestrest, het ziekteverzuim daalde en de senioren kregen betere zorg. ‘Ik was altijd uitgeput’, zei een vrouw die meedeed aan de proef tegen The Guardian. ‘Maar nu heb ik meer energie voor mijn werk en voor mijn gezinsleven.’
Toch krijgt het experiment waarschijnlijk geen vervolg. Want waar je de zesurige werkdag invoert, tegen hetzelfde salaris, stijgen de kosten; je moet immers extra mensen aannemen. De winst is vooral immaterieel, in een wereld waarin vooral geld telt. En daarom kopte Het Financieele Dagblad vorige maand dat de proef was mislukt.
Die conclusie deel ik niet. Eerder wordt het tijd dat we ons gaan afvragen: wat is écht belangrijk? Hebben die parttimende vrouwen niet gewoon gelijk? Is deeltijdwerk – voor vrouwen én mannen – eigenlijk niet de enige goede norm?’ •
Door Asha Ten Broeke
Asha ten Broeke (34) is wetenschapsjournalist en auteur van Het idee M/V en Eet Mij. Ze woont met haar man en twee dochters in Deventer.
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
