TUSSEN SCHAAMTE EN NARCISME

In de essaybundel Genoeg nu over mij rekent columnist Marja Pruis af met haar gêne voor de ik-vorm. Ze geeft talloze voorbeelden van grootse schrijvers die het flikten om over hun eigen leven te schrijven zonder pedant over te komen en zonder afbreuk te doen aan de literaire kunst. Pruis komt echter met meer dan alleen observaties over de grens tussen schaamte en narcisme. Zo buigt ze zich over het ‘gastvrouwensyndroom’: de diepgewortelde drang om het anderen, vaak mannen, naar de zin te maken, en over waarom meisjes er nu als vermoeide hoeren uitzien. Ook niet onbelangrijk: over een mogelijk einde aan de mannelijke overheersing. En hoewel ze uitgebreid ingaat op het vermeende gebrek aan humor bij vrouwen, ontkrachten haar essays die bewering. Pruis is scherp, gevat en bijzonder geestig. Haar observaties zijn, naast bijzonder elegant geschreven, openhartig en kwetsbaar. Zo schrijft ze tussen een analyse van de actualiteiten door: ‘Ik wil niet op de foto, niet op de geluidsband. Ik wil gewist worden en opnieuw beginnen.’ En dan valt de ondertitel van de bundel op zijn plek: Confessies van een ervaren schamer.