Hij groeide op in een arbeidersgezin tussen drie zussen en een moeder. Daar leerde hij niet alleen te zorgen voor zichzelf en de eigen familie.
Wie zijn de vrouwen die PvdA-voorzitter Hans Spekman (50) het meest inspireerden?
DE OMA Barbara ‘Mijn oma, geboren in 1892, knokte zich uit de bittere armoede. Ze zocht samen met haar zus een huis uit waar ze wilden gaan wonen. Vervolgens trouwden ze twee broers die hen dat konden bieden. Mijn oma en haar zus besloten dat ze geen groot gezin wilden, wat ongebruikelijk was in die tijd. Als klein jongetje hoorde ik hoe ze dat gedaan hadden: na het tweede kind hebben ze zichzelf geholpen met een breinaald. Voor die kinderen konden ze de boterham smeren en vooruitgang realiseren. Voor mij zit het hem niet in de bruutheid van die methode, maar in haar absolute vastberadenheid om het voor de volgende generatie beter te maken.’
DE MOEDER Grietje (Gre) ‘Mijn vader ging dood toen ik 1 was. Mijn moeder had de lagere school niet afgemaakt. Ze wilde dat haar kinderen alle kansen kregen, en ze wilde dat wij rekening hielden met kinderen in de klas die gepest werden. Als wij een snoepje over hadden van onze verjaardagstraktatie moesten we dat geven aan diegene die normaal nooit iets kreeg. Bij ons thuis kwamen vaak vrouwen langs, praten aan de keukentafel over hun ellende met scheidingen, met mannen die sloegen, met alcoholmisbruik. Ze beschikte over het vermogen om echt te luisteren en geïnteresseerd te zijn in mensen. Tegelijkertijd had ook zij een enorme drive om het voor ons goed te doen. Wij moesten ook kunnen sporten, dezelfde kleren als andere kinderen, ze verstelde haar eigen onderbroeken om ons die dingen te geven. In 1996 overleed ze, op 76-jarige leeftijd.’
‘Muriël heeft mijn opstandigheid weten te kanaliseren in positieve energie’
DE ZUSSEN Barbara, Baradina en Anneke ‘Ik had drie zussen, negen, twaalf en zestien jaar ouder, die me elk op hun eigen manier hebben beïnvloed. We zijn altijd sterk verbonden gebleven. Als je op jonge leeftijd iets overkomt, kun je uit elkaar groeien of juist dichter naar elkaar toe. Er waren ook eigenaardigheden. Barbara had psychiatrische problemen en was tegen veel mensen vals, maar ze hield mij altijd uit de wind. Anneke is naar Utrecht vertrokken toen ik 9 was. Baradina heeft het meest voor mij gezorgd. Zij ging naar ouderavonden, want mijn moeder had een gebrekkig zelfvertrouwen omdat ze de lagere school niet afgemaakt had. Inmiddels zijn twee zussen overleden en Anneke heeft uitgezaaide longkanker. We zien elkaar veel. Dan halen we herinneringen op en schrijven we namen op de foto’s van mensen die niemand anders meer kent behalve wij tweeën.’
DE VROUW Muriël ‘We ontmoetten elkaar in de lift. Ik was 22 en we gingen tegelijkertijd bij een gemeenschappelijke vriendin op bezoek, die een been had verloren. Op dat moment in de lift dachten we allebei: die is leuk, alleen lieten we dat geen van beiden merken. Die vriendin zonder been lag daar nog best lang en heeft ons uiteindelijk vanuit haar ziekbed gekoppeld. Muriël heeft me van sommige vooroordelen afgeholpen. Zij is dochter van herenboeren, terwijl mijn grootouders landarbeiders waren die voor herenboeren werkten. Zij leerde me dat niet alle herenboeren het goed hadden en niet allemaal slecht waren. Als kind en puber heb ik een periode gehad van langdurige opstandigheid. Muriël heeft dat weten te kanaliseren in positieve energie, in gerichte boosheid. Ik heb een allergie voor spatjes; als mensen arrogant zijn of te tevreden met zichzelf. Dat heeft zij totaal niet. Ze beweegt zich vrolijk door het leven, is enorm sociaal en heeft geen enkele neiging tot ophoping van eigen welvaart. Als docent op het vmbo probeert ze met ziel en zaligheid die kinderen de kansen te geven die onze kinderen ook krijgen.’
HET VOORBEELD Ien Dales ‘Ik was altijd al sociaaldemocraat, maar ik vond de manier van doen van Ien Dales echt een voorbeeld. Vaak is het allemaal zo plechtig in Den Haag, vond ik toen al, maar als zij een journalist irritant vond, sloeg ze gewoon met haar tasje. Over integriteit zei ze: “Een klein beetje integer bestaat niet.” Ze kwam ook gewoon met een biertje bij de gewone leden aan de tafel zitten, om het gesprek aan te gaan. Ze kon buitengewoon veel, maar bleef in alles zichzelf. Daar heeft ze vast veel commentaar op gekregen, maar ze trok zich daar helemaal niks van aan. Dat vond ik heerlijk.’
Door Jop de Vrieze
Vind ik leuk:
Vind-ik-leuk Laden...
