VOLLE KRACHT VOORUIT

‘Mensen zijn vaak niet bereid om met volle kracht te leven, om goed en mooi te leven, alsof ze maar één keer leven en dat voor het laatst,’ schrijft de Russische feminist, kunstenaar en politiek activist Nadja Tolokonnikova ergens halverwege haar boek. ‘Ze leven alsof ze nog vijfhonderd jaar te gaan hebben. Maar je hebt geen vijfhonderd jaar. Leef met volle kracht.’

Als iemand wat dit betreft recht van spreken heeft, is Tolokonnikova het wel. Ze leeft met tornadokracht, alsof iedere dag haar laatste is. Dat ervaar je ook in haar autobiografie Pussy Riot. Zo begin je een revolutie. Er zit een ongelooflijke vaart in en onverbiddelijke strijdbaarheid. Het is een opzwepend boek, waarin ze fragmentarische, niet-chronologische inkijkjes geeft in haar leven en ziel. Haar zinnen hameren en dreunen, het zijn stuk voor stuk statements. Deze jonge Russin is ook in haar schrijven een revolutionair.

Toen ze 10 was, werd ze feminist, op haar 16de ging ze filosofie studeren en op haar 21ste stond ze aan de wieg van de feministische punkband Pussy Riot. Hun eerste nummer heette: Dood aan de seksist.

Vijf jaar eerder was ze begonnen met een groep activisten de openbare ruimte op te eisen met politiek- artistieke protesten tegen het dictatoriale regime van Poetin. De hele wereld hoorde van haar, toen ze in de ultraorthodoxe Verlosserskathedraal in Moskou met twee mede- bandleden de kerkdienst onderbrak met gezang: ‘Moeder van God, verlos ons van Poetin.’

De Russische autoriteiten veroordeelden haar in een schijnproces tot twee jaar strafkamp wegens ‘hooliganisme’. Tolokonnikova zat de twee jaar bijna helemaal uit en schreef intussen dit boek. Haar dochtertje was 4 jaar toen ze het kamp inging, maar ze bleef onvermurwbaar achter haar dissidente idealen staan. In 2013 kwam ze vrij dankzij een amnestieregeling.

Ze tart niet alleen Poetin, maar nu ook Donald Trump. Pussy Riot lanceerde speciaal voor hem een nummer, Straight Outta Vagina, met de boodschap: ‘Don’t play stupid, don’t play dumb, vagina’s where you’re really from.’

Door Alies Pegtel