COLUMN ‘BOVEN DE A4 HAD DE EEN NA DE ANDER ZIJN COMING-OUT’

Voorafgaand aan de draaidag eten we eerst snel even een broodje boven de A4. Regie, camera, geluid, presentator; we zijn met z’n vieren, en ik ben de enige vrouw – zoals bijna altijd in die situatie. De rollen worden steeds weer door anderen ingevuld maar vrijwel zonder uitzondering zijn het leuke, open, stoere en sociale types.

Met onze apparatuur komen we binnen bij ziekenhuizen, winkelcentra, kwekerijen, bij mensen thuis. In de paar uur dat je er bent, wil je een sfeer creëren waarin iemand zich genoeg op z’n gemak voelt om al je vragen te beantwoorden. Daarvoor heb je fijne mensen nodig – en dat is dit clubje. Ik ken ze geen van allen goed of lang, maar het klikt. Meteen leuke grappen, geinige observaties, altijd iets over seks. Ik geniet enorm van de mannenpraat. ‘Visueel klopt het altijd wel bij de La Place, maar als je dan zo’n broodje eet, valt het toch tegen. Alsof je het decor opeet.’

Op de een of andere manier komt het gesprek op het Depressiegala. Misschien was het omdat ik mijn coming-out op televisie had, misschien omdat de opluchting daarover me overviel, of misschien omdat ik daarna alleen maar lieve en leuke reacties heb gekregen: ik geniet nog steeds na van die avond. Op deze plek heb ik weleens iets geschreven over mijn aanleg voor donkerte, maar op de een of andere manier heeft niet heel Nederland een Opzij-abonnement. Zo ook deze jongens niet. Terwijl ze het sigaretje steeds langer uitstellen en onder ons het verkeer richting Schiphol raast, heeft de een na de ander zijn eigen coming-out. De een had het licht letterlijk uit zien gaan en was er sinds een paar maanden bovenop. De ander kon eigenlijk alleen tijdens het werk functioneren. Thuis was er te weinig afleiding en was hij alleen nog maar boos. Zijn relatie was erdoor naar de knoppen gegaan. De huisarts had alleen iets voorgeschreven om beter te kunnen slapen. Nummer drie, tot slot, ging om de zoveel maanden even met iemand praten. ‘Gewoon om mijn kop effe leeg te maken. Anders blijf ik malen. Dan ontplof ik om niks en zegt mijn vriendin: “Yo, ga jij lekker naar je shrink”.’

Van topondernemer Annemarie van Gaal tot een directielid van een leasemaatschappij; mensen die ik niet ken via Facebook Messenger, ouders op het schoolplein: allemaal zeggen ze geraakt te zijn door mijn openheid. In één adem hoor ik kracht en kwetsbaarheid genoemd worden en dat vind ik niet alleen een groot compliment, maar ook pure winst. Als meer mensen begrijpen dat die dingen juist hand in hand gaan, dan geloof ik dat daar zoveel goeds uit voort kan komen. Voor mij was de Amerikaanse hoogleraar Brené Brown, ambassadeur van kwetsbaarheid, daar heel betekenisvol in. Haar TedTalks hebben me geholpen om mijn verhaal te vertellen.

Lekker dollend lopen we naar buiten. We hebben daarna een hele productieve werkdag en ondertussen heb ik het gevoel dat we elkaar een beetje ‘dragen’, omdat we door open te zijn elkaars bagage even vastgehouden hebben. Ik voel me dankbaar en trots.