‘HET ENIGE DAT IK KAN DOEN, IS MIJN DOCHTER INDOCTRINEREN DAT ZE ER BEST MAG ZIJN’

‘Je kunt de indoctrinatie niet vroeg genoeg beginnen,’ grapte Anja Meulenbelt na het zien van een foto van mijn dochter met het nieuwe boek van Chimamanda Ngozi Adichie in haar handen. Ik had het boek Lieve Ijaewele of Een feministisch manifest in vijftien suggesties over hoe je je dochter als feminist kunt opvoeden die ochtend zitten lezen. In haar boek geeft Adichie vijftien adviezen aan een dierbare vriendin die net moeder is geworden.
Tips als: ‘Feminist zijn is als zwanger zijn: je bent het of je bent het niet’ en ‘Praat nooit over het huwelijk als een vervulling’. Rode draad van het verhaal: leer je dochter dat ze een volwaardig persoon is, een zelfstandig individu dat zelf keuzes kan maken en niet klakkeloos de roze, met hartjes bezaaide gebaande paden hoeft te volgen, omdat ze toevallig een meisje is.
Ik las het boek terwijl mijn 2-jarige dochter dicht tegen me aangekropen zat en zij zelf door een reeks boekjes met kinderliedjes bladerde. Even waande ik me een supermoeder, maar naarmate ik verder las, des te meer buikpijn ik kreeg. Het boek staat namelijk bol van de premissen dat ook mijn dochter zal opgroeien in een wereld waarin ze zich bewust bezig zal moeten houden met haar positie in de samenleving als vrouw. Oók over vijftien jaar nog, gezien de huidige conservatieve ontwikkelingen. Het enige dat ik daaraan kan doen, is haar ‘indoctrineren’ met het idee dat mijn dochter er best mag zijn en in de tussentijd blijven roepen dat gelijkwaardigheid heus niet zo’n gek idee is.
Toegegeven, bewustzijn over de noodzaak van feminisme en die belachelijke dubbele standaard waarmee mannen en vrouwen te maken hebben, groeit. Maar zodra er structurele oplossingen worden aangedragen, duikt men snel en behendig weg. De politiek kan in plaats van ‘streefcijfers’ verplichte quota invoeren, te beginnen bij de overheid, om ervoor te zorgen dat in alle lagen evenveel vrouwen als mannen aan het werk zijn. Maar wie de term ‘quota’ gebruikt, wordt al snel weggehoond met nepargumenten als ‘je wilt  toch geen excuustruus zijn?’
Op de een of andere manier is in deze discussie het beeld ontstaan dat kwaliteit áltijd prevaleert en de beste man of vrouw altijd de baan krijgt. In werkelijkheid is dat niet zo. Mannen genieten al jaren een voorkeursbehandeling, al dan niet omdat vrouwen geleerd is zich bescheiden op te stellen, terwijl mannen juist geleerd is zich- zelf te overschreeuwen.
Wat dat betreft is de impliciete raad van Chimamanda Ngozi Adichie om het begrip ‘genderrollen’ naar de prullenbak te verbannen een goede. Door de samenleving te indoctrineren met het idee dat vrouwen zich op een bepaalde, zogenaamd ‘vrouwelijke’ manier horen te gedragen, wordt vrouwen de mogelijkheid ontnomen zichzelf ten volle te ontplooien. En zo zitten deze gefabriceerde genderrollen (want geloof me, meisjes worden écht niet geboren met een ingebakken voorkeur voor roze) onze individuele ontwikkeling in de weg. Het resultaat is dat vrouwen klein worden gehouden en mannen hun gang kunnen gaan.
Door Hasna El Maroudi
Hasna El Maroudi (32) is redacteur bij de opiniesite Joop. Ze woont met haar man en dochter in Rotterdam.