‘KOM NIET AAN MET DAT HET NU WEL KLAAR IS’
Mijn onvolprezen collega-Opzij-columnist en vooraanstaand genderdeskundige Asha ten Broeke attendeerde haar Twittervolgers, onder wie ik, op een opiniestuk in de Volkskrant. Ze voorzag de link van een met de ogen rollende emoticon. En inderdaad, het stuk van de student Nederlands had een hoog daar-gaan-we-weer-gehalte.
Julia Merkus betoogt dat het zure feminisme nu toch wel gedaan is, mannen en vrouwen zijn gelijk, dat weten we nu wel, en als zij later een parttime baan wil en als ‘perfect team’ met haar man wil functioneren, dat dat toch allemaal moet kunnen.
Tuurlijk. Ik geloof dat ik er ook zo over dacht voordat ik moeder werd. ‘Ik heb nooit het gevoel dat ik belemmerd word omdat ik een vrouw ben.’ Nee, Julia, daar hebben ook een heleboel vrouwen (en wat mannen) keihard voor gestreden. Ik voelde een golf van feminisme door mij heen stromen omdat er zo weinig solidariteit vanuit ging. Zo weinig historisch besef ook. In haar recent verschenen boek The Destruction of Hillary Clinton, analyseert filosoof Susan Bordo de nederlaag van Clinton, de meest gekwalificeerde presidentskandidaat ooit die de schijnbaar onverliesbare verkiezing verloor. Ze wijt het aan seksime, de opkomst van Bernie Sanders (vooral dat), maar ook aan de feministen van de millennialsgeneratie. Zij zagen Clinton als exponent van de gevestigde orde; niet als iemand die had moeten knokken om die plek te veroveren, of iemand die zich decennia had ingezet voor rechten van minderheden en vrouwen.
De strijd die geleverd is door generaties voor ons, maakt dat wij ons wanen in een wereld vol vanzelfsprekende gelijkheid. Dat dat niet waar is, is dagelijks te zien, maar dan moet je wel de goede kant opkijken. Zoals bijvoorbeeld activist Anne Fleur Dekker, die in een praatprogramma tot drie keer toe met dezelfde tekst de les gelezen krijgt van een oudere heer met jaren politieke bagage. In de pedante senioriteit die haar ten deel viel, was de echo van ouwe-jongens-krentenbrood duidelijk te horen. Of neem die man uit Philadelphia die twee weken lang zijn emails ondertekende met de naam van zijn vrouwelijke collega, om te zien of hij anders behandeld zou worden. Hij was verbijsterd om hoeveel harder ‘Nicole’ haar best moest doen om serieus genomen te worden. ‘Het was de hel. Alles wat ik vroeg of zei werd in twijfel getrokken. Een klant vroeg of ik single was.’
Slutshaming, ongelijke salarissen, de overweldigende meerderheid witte mannen die nu de Tweede Kamer bevolkt, en dan zijn dit nog wat voorbeelden in ons moderne Nederland. Kijk over de grens, en het onrecht slaat je om de oren. Dus kom niet aan met dat het nu wel klaar is. Of houd op z’n minst je white-21st-century-western-europe-privilege eens kritisch tegen het licht. Ik voel me bevoorrecht, schatplichtig, nederig, strijdbaar en ja, misschien zelfs een tikkeltje zuur.
Door Sofie van den Enk
Sofie van den Enk (36) presenteert Keuringsdienst van Waarde, is schrijver en treedt op als Amerika-deskundige. Ze woont met haar man, zoon en dochter in Utrecht.