Van oud-medewerker kinderopvang Astrid Schenk kun je er niet genoeg hebben

Het achter de schermen bekokstoven van een pre-pack-faillissement waarbij bij de uitspraak van het faillissement de doorstart – lean and mean – al op voorhand is geregeld, is in de afgelopen jaren flink populair geworden. Dat wil zeggen: populair bij directies van ondernemingen die met hulp van rechters en advocatenkantoren zonder al te veel kleerscheuren van duur personeel en andere verplichtingen afkomen.

Het faillissement, al weer een paar jaar geleden, van de kinderopvang-groep Estro was er zo eentje. De ene dag gingen ruim 350 vestigingen dicht, de volgende dag gingen er 250 weer open. Binnen 24 uur werden honderden banen geloosd, zo ook die van de toen 61-jarige Astrid Schenk. Ze overleefde twee eerdere reorganisatierondes waarbij 1.200 collega’s moesten vertrekken.  Maar in 2014 was het over. Als Smallsteps gingen de resterende vestigingen verder. Een woordvoerder destijds: ‘Daarom hebben medewerkers bij Smallsteps dezelfde arbeidsvoorwaarden bij hun arbeidsovereenkomst als zij voorheen hadden bij Estro. Dat betekent dat het arbeidsverleden, brutoloon, inschaling, periodiektoekenning en arbeidsuren hetzelfde zijn.’ Dat klonk goed maar voor Astrid Schenk kwam er en oud-stagiaire met een 0-urencontract. Zo werden oudere, duurdere medewerkers ingeruild voor jongere, goedkopere.

Astrid Schenk pikte het niet, ze vond dat er sprake was van een ‘overgang van onderneming’ en in dat geval zou ze gewoon bij Smallsteps aan de slag moeten kunnen, met behoud van salaris en arbeidsverleden. Met vakbond FNV procedeerde ze en deze week kwam het vonnis van de Europese rechters, zij en drie collega’s kregen gelijk. Een Nederlandse rechter moet zich er nu verder over buigen. Schenk is inmiddels 64 jaar en is er niet in beslag nog vervangend werk te vinden. De kans is groot dat ze alsnog aanspraak maakt op een normale ontslagregeling waarmee ze – opgeteld bij de WW – de overbrugging naar haar pensioen grotendeels kan realiseren.