Emancipatiedoelen en jonge vrouwen: an inconvenient truth…
Vandaag publiceert het Sociaal en Cultureel Planbureau (SCP) een lijvig rapport met als titel ‘Werken aan de start’. Het rapport beoogt, met financiële steun van de Europese Commissie, een beeld te schetsen van de stand van zaken van het emancipatiebeleid en de positie van jonge vrouwen (en mannen) als het gaat om keuzes, opleidingen en eerste carriere-stappen.
De Overheid hanteert als emancipatiedoel de economische onafhankelijkheid van vrouwen. Om dat meetbaar te maken: dan zou een alleenstaande vrouw een inkomen van € 920,- moeten hebben, 70 procent van het minimumloon. Een cynische benadering van zo’n doelstelling kan het zijn dat het bepalen van economische zelfstandigheid bij het leven op een bijstandsniveau niet erg ambitieus is. Bovendien: daar heb je dan helemaal geen baan voor nodig als die er niet zou zijn, in ons land weet je – gelukkig – dat er altijd een ondergrens aan inkomen is die de Overheid garandeert: € 992,12 . Zie de ‘Normenbrief‘ per 1 januari 2018. In die zin is het emancipatiebeleid al geslaagd zonder dat er specifiek beleid is.
Tot zover de zuurpruimerij, terug naar het SCP-rapport.
Het gaat goed met onze jonge vrouwen. Hun opleidingsniveau stijgt nog altijd en ze weten dat vaak om te zetten in zelfs hogere aanvangssalarissen dan hun jonge mannelijke collega’s. Toch gaat het al vroeg ‘mis’, althans in termen van de Overheid.
Want jonge vrouwen werken veel vaker dan jonge mannen in deeltijd. Daar kiezen ze voor, er is dan nog geen ‘druk’ van kinderen, een gezin of een huishouden. Toch hebben jonge vrouwen net zulke grote kansen op een baan als jonge mannen, daar ligt het niet aan. Het SCP wijst ook op het versterkende effect van de studiekeuze: jonge vrouwen kiezen veel vaker studies die leiden naar beroepen waar deeltijdwerken heel goed mogelijk is, zoals de zorg, het onderwijs, de rechterlijke macht.
Het zijn in die levensfase allemaal eigen keuzes en dat maakt het er niet makkelijker op. Want de Overheid lijkt veel meer te moeten sturen en de oplossing ligt niet alleen bij kinderopvang of wetgeving voor werkgevers. De Nederlandse jonge vrouw maakt haar eigen keuzes, wat willen we eigenlijk nog meer? Ze vindt haar werk belangrijk maar dat vindt ze ook – meer dan jonge mannen dat vinden – van andere zaken in het leven.
U kunt het rapport hier gratis lezen.