Eric Schneiderman is zo’n ‘feministische’ man. Behalve thuis
U kent er ook vast wel een. Of een paar. Van die mannen die er de mond vol van hebben hoe goed ze vrouwen behandelen, met respect. Volwaardige partners. En het helemaal eens zijn met de #MeToo-beweging.
In New York hadden ze er ook tenminste één, openbaar aanklager Eric Schneiderman. Maar nu niet meer, hij trad af. Hij werd volop geprezen en was een geducht tegenstander van Donald Trump als het ging om wetgeving die het Witte Huis bedacht maar waarvan hij vond dat er in de Verenigde Staten geen plaats voor zou mogen zijn.
Hij werkte vol energie mee aan de sloop van Harvey Weinstein. Hij zou seksisme en seksueel geweld tegen vrouwen uitroeien. Met wortel en tak. Daar stond hij voor. Maar alleen in zijn functie, zo blijkt.
Als je eenmaal openbaar aanklager bent wil je hogerop, het gouverneurschap van New York leek dan ook een toekomstig tussenstation. En wie weet waar het ooit nog zou eindigen.
Vorige week publiceerde The New Yorker een artikel dat insloeg als een bom. Meerdere vrouwen die met hem ooit hun privéleven deelden deden een boekje open over Schneiderman-thuis. Dat was een heel andere Eric, een seksueel sadist, een gewelddadige freak. Hij vernederde zijn partners, maakte ze met de grond gelijk. Thuis was Schneiderman geen schim van dat empathische type dat in het openbaar de harten van zo ongeveer iedereen veroverde. Had u maar zo’n man. Of misschien toch liever niet?