Essay Renate van der Zee: #MeToo, een onderonsje voor mannen
Er is iets vreemds met #MeToo gebeurd in Nederland. De angel is uit de beweging gehaald, op een manier die niemand had voorzien.
Het begon met de brief van Jelle Brandt Corstius in Trouw waarin hij schreef dat ook hij een #MeToo-slachtoffer was. Hij noemde geen naam, want hij wilde geen trial by media. Maar dat was vervolgens precies wat er gebeurde met Gijs van Dam. En dat was precies wat twee weken later met Job Gosschalk gebeurde, toen het nieuws naar buiten kwam dat hij tijdens castingsessies seksuele grenzen had overschreden.
Het is interessant om eens terug te blikken op wat toen volgde. Daarbij moeten we niet vergeten dat het bij #MeToo in de kern om bewustwording draait. Bewustwording van de machtsongelijkheid tussen mannen en vrouwen en het structurele seksuele geweld dat daar uit voortvloeit.
Maar met de zaken Brandt Corstius en Gosschalk nam de discussie in Nederland een onverwachte wending. Opeens stonden er mannen centraal. En die mannen waren niet het slachtoffer van een eeuwenoud probleem dat voortvloeit uit de machtsongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Nee, zij waren het slachtoffer van incidenten. Heel onaangename incidenten die niet hadden mogen gebeuren, maar toch: incidenten.