Kinderpardon. Mark Harbers: doe als Rita Verdonk
Rita Verdonk had destijds een keihard imago als het om vluchtelingen ging. Het is moeilijk vechten tegen een imago maar je mag hopen dat de geschiedenis je gelijk geeft. En dat dan iemand – laten we zeggen Mark Harbers – daar van leert.
Eenmaal per jaar krijgt de Tweede Kamer een overzicht van het aantal malen dat de bevoegde staatssecretaris zijn zogenaamde discretionaire bevoegdheid heeft gebruikt. Hij of zij mag op basis van afwegingen van persoonlijke aard een asielzoeker of vluchteling hier laten blijven. Op dit moment weten we nog niet hoe vaak Harbers van zijn recht gebruik maakte. Wat we wel weten is dat hij er geen voorstander van is om opnieuw een generiek kinderpardon te laten plaatsvinden.
Rita Verdonk (VVD, 2003-2006) is van alle bewindslieden degene die de discretionaire bevoegdheid het meest gebruikte: 1100 keer. Er lagen destijds nog veel achterstallige dossiers, dat wordt mede als verklaring gegeven. Je zou kunnen zeggen dat elk kind dat in ons land is geboren of opgegroeid zo’n achterstallig dossier is. Een kind mag eigenlijk niet eens een dossier zijn.
Dan wordt het tijd voor creativiteit, het zou op dit moment om niet veel meer dan 400 kinderen gaan. Als Mark Harbers en de regeringspartijen een algeheel kinderpardon niet willen toestaan, dan kan hij toch gewoon ruim 400 maal zijn discretionaire bevoegdheid gebruiken?
En inderdaad, misschien volgend jaar weer 100 maal of meer. En het jaar erna.
Het zal zijn politieke carrière wellicht niet ten goede komen. Maar waarschijnlijk slaapt hij dan wel een stuk beter. Natuurlijk zou het een precedent worden genoemd. Maar dat bezwaar heeft Rita Verdonk destijds al weggenomen, zo leert de geschiedenis. Ze deed het gewoon en was en is nog altijd koploper met 1100 maal.
Hoofdredacteur Marianne Verhoeven schreef er in haar redactioneel dit nummer onder meer dit over:
Beste bewindslieden: niet alles vergeten waar je ooit oprecht in geloofde
Dus beste bewindslieden: niet alles vergeten waar je ooit oprecht in geloofde. Laat die vierhonderd asielkinderen met hun ouders/verzorgers blijven waar ze zijn, en als het dan niet is vanuit het oogpunt van menselijkheid, laat je dan vermurwen door de ratio. Een nieuw kinderpardon voor – zoals Peter R. de Vries het bij Pauw zo treffend zei: ‘maar vierhonderd kinderen. Dat is heel erg weinig. Nog niet eens een per gemeente’. Inderdaad, zo is het maar net. Of doe het anders voor je AOW of pensioen, dat door de volgende generaties moet worden opgebracht. Elke reden is goed. Als dat gesol met die kinderen, die hier geworteld zijn, maar ophoudt.