Column Etchica Voorn, winnaar OPZIJ Literatuurprijs 2018: ‘De smaak van antruwa met bakkeljauw’

Het moment waarop het hiernamaals zich aandient is de grote verrassing van het leven. Liever denk ik er niet aan, toch gebeurt het met een regelmaat dat ik er juist wel aan denk, omdat het leven dan ingewikkeld is en zwaar valt. Of, ik denk eraan uit pure baldadigheid. Want eraan denken betekent dat je lekker niet dood bent, maar lééft.
Er zijn periodes waarin ik me levendig voorstel dat het zover ís. Mijn gedachten zijn dan bitterzout als de smaak van antruwa met bakkeljauw. Alleen, ik wil niet door een stommiteit doodgaan. Bijvoorbeeld doordat ik terwijl ik app achter het stuur plotseling moet remmen, op een auto knal en mijn nek breek op de airbag. Op slag, eigen schuld dikke bult. Een dommere dood kun je je bijna niet voorstellen.
Of neem die keer dat ik met een groepje toeristen in het Surinaamse bos liep en op een haar na een gifgroene slang miste. De sneaky bastard hing als een blad aan een tak; alleen de geoefende jungle-expert kan het reptiel herkennen. De gids zag hem nádat ik de tak gepasseerd was en vertelde doodleuk dat het na de beet één minuut duurt tot het gif al je spieren verlamt. Dit heeft dan nog iets spectaculairs, maar je eindigt toch als een typische onnozele toerist.
Ik weet niet hoe en wanneer ik vertrek, wel weet ik dat ik nu leef. Ik kan het dus maar beter leuk hebben met de mensen om mij heen. Maar juist met mijn beste vrienden en familie vind ik het vaak een gedoe. Laatst bekende iemand dat ze me wel erg naar mijn zwarte kant vond ‘overhellen’. Een ander vroeg wanneer ik nou eindelijk ging accepteren dat ik niet wit maar zwart ben. Weer iemand anders, uit zeer vertrouwde kring, wilde me per se overtuigen dat er niets mis is met het woord ‘neger’ omdat het gewoon ‘zwart’ betekent.

Lees verder op Blendle (€)