De ‘Nashvilleverklaring’: waar is God als je ‘m nodig hebt?
Maar liefst 250 Nederlandse religieuze hotemetoten ondertekenden ‘m, zo bleek dit weekend. De ‘Nashvilleverklaring‘ is genoemd naar z’n oorsprong. Daar maken ze in de ogen van sommigen best aardige muziek maar het epicentrum van vrijzinnigheid is het niet direct. De bedenkers vinden – onder meer – dat we door LGBT-gedoe en wat er nog meer out in the open is, zo langzamerhand toe zijn aan formele duiding van dit soort randverschijnselen. Meer in het bijzonder: de rol en plaats ervan in God’s schepping.
God is een bijzonder fenomeen. Je ziet hem in alle culturen, met wisselende namen en in wisselende verschijningsvormen. Niemand heeft God ooit gezien laat staan gesproken.(Voor de hardliners: daarom boven dit artikel een afbeelding van Jezus, althans volgens de overlevering.) Ooit gaan we – maar dan ook alleen als je erin gelooft – naar hem toe. Maar dan zijn we dood dus niemand komt het navertellen. Het is heel goed als mensen die erin willen geloven dat doen, kunnen en mogen. In alle vrijheid. Het is ook heel goed als van het tegenovergestelde sprake is.
Wat zouden we God gewoon eens graag een tijdje over de vloer hebben, we geven ‘m dan het voordeel van de twijfel. Of hij dat voordeel nog altijd geniet na zijn uitleg van nut en noodzaak voor veel groot en klein leed in zijn schepping: dat mag iedereen voor zich uitmaken. Want die godsdienstvrijheid is een groot goed en daarom ook verankerd in onze wetgeving. Wel begint het in steeds grotere mate te schuren als we ontdekken dat diezelfde godsdienstvrijheid ertoe leidt dat een beroep erop kennelijk betekent dat er veel zaken mogen die we misschien niet zo bedoeld hebben. Het is dan heel makkelijk om te wijzen naar immigranten. Maar dat is helemaal niet nodig.
No products found
De Nashvilleverklaring (‘Een gezamenlijke verklaring over Bijbelse seksualiteit “Weet dat de HEERE God is; Híj heeft ons gemaakt – en niet wij –…” Psalm 100:3′) is een verraderlijk iets, je wordt bij lezing voortdurend op het verkeerde been gezet. Want we lezen dat er in Gods wereld voor iedereen een plekje is, zelfs voor LGBT-ers en meer van dat soort volk dat God eigenlijk niet bedoeld heeft maar er toch is. God houdt zelfs ook van hen, hij houdt immers van heel zijn schepping, planten en dieren incluis.
Het probleem met God is dat – nu niemand ‘m ooit heeft gesproken – we het moeten doen met overleveringen van zijn veronderstelde zoon en profeten. En uitleg door een schier oneindig aantal geloofsgemeenschappen die het allemaal op een al dan niet licht gewijzigde vorm van hun uitleg houden maar één ding gemeen hebben: ze hebben allemaal gelijk. Hún gelijk.
Uit de nu ook in een Nederlandse vertaling gepubliceerde versie blijkt direct ook het probleem. Want wie gisteren de PDF bekeek zag die 250 ondertekenaars. Bij het schrijven van dit stuk – vanochtend rond 8:00 uur – was er alleen nog de verklaring, geen spoor van die 250 ondertekenaars. Wel deze mededeling:
Als u dit leest kan het al weer anders zijn, natuurlijk.
Opeens zijn ze er niet meer, die 250. Loopt het ze dun door de broek door alle commotie die inmiddels hun deel is? Onder de 250 ondertekenaars Kees van der Staaij. Vanwege de zondagsrust was hij gisteren niet bereikbaar voor commentaar. SGP-senator Diederik van Dijk en voormalig lijstduwer van de ChristenUnie Orlando Bottenbley tekenden ook.
Laten we ons realiseren dat ons regeringsbeleid voor een deel in handen is van personen – zoals Kees van de Staaij – die via gedoogsteun onze wet- en regelgeving mogelijk maken. Moeten we dat willen? Een stevig debat in de Tweede Kamer is nu wel het minste.
Zoals gezegd: we zouden God graags eens kunnen spreken, face to face. Als hij ook maar in enige mate is wat zij/hij hoort te zijn, dan neemt hij afstand van die 250 en de kennelijk velen die dit gedachtengoed delen.
Lees de verklaring hier.
Nashville-Verklaring-Nederlands-definitieve-versie-met-naschrift