Aan het eind van de jaren zestig, een paar jaar voordat de tweede feministische golf echt een massabeweging was geworden, kwamen radicale feministen tot de conclusie dat seks een bron van pijnlijk politiek geweld was. Dat was een visie maar daarmee nog geen feit, natuurlijk. Dana Densmore, een van de oprichters van de Amerikaanse radicale groep Cell 16, ging in op het idee dat seks een menselijke basisbehoefte zou zijn. In 1968 schreef ze in een tijdschrift met de toepasselijke titel ‘No More Fun and Games’, dat ‘guerrilla’s’ – daarmee bedoelde ze de vrouwen op de barricaden – belangrijker dingen te doen hadden en niet afgeleid zouden moeten worden door seks, wat ‘onhandig, tijdrovend, energieverslindend en irrelevant was.’

‘Don’t Let Sex Distract You From the Revolution’

Blythe Roberson schreef er een hilarisch boek over met de titel How to Date Men When You Hate Men’, over de paradox van de klassieke heteroseksuele vrouw om van haar ‘onderdrukker’ te willen houden en ‘m te willen knuffelen.

Ziedaar, het probleem van de ‘romantische’ liefde. Ti-Grace Atkinson, een radicaal feministische filosoof, noemde het de vijand van onafhankelijkheid en onzekerheid.

Zoals dat gaat met te radicale bewegingen raakte Cell 16 uiteindelijk een muur. Vrouwen keerden zich ervan af toen ze door diehards werden aangesproken om hun samenzijn met hun of zelfs maar een man. Of op het meenemen van zonen naar bijeenkomsten.

Lees hier de recensie van het boek in The New York Times.