In de nieuwe OPZIJ. ZUSTERSCHAP: Petra Stienen
Door Noémi Prent
Petra Stienen (1965) wil generaties verbinden en kijkt graag voorbij de grenzen van de Randstad. Stienen, die sinds begin dit jaar voorzitter is van de raad van toezicht van
Atria, maakt daarbij — zoals ze zelf zegt — graag gebruik van diplomatieke nuance en verleiding als favoriete wapens. Met OPZIJ spreekt ze onder andere over zuster- en broederschap, haar geboorteprovincie Limburg en over de — met feminisme besprenkelde — opvoeding van haar twintigjarige dochter Soraya. “Ik laat ook kwetsbaarheid aan mijn dochter zien.”
Als Limburgse vind je het belangrijk om alle regio’s te betrekken bij vrouwenemancipatie. Voorbij de ‘Amsterdamse bubbel’?
“Sommige mensen zeggen: het is een grachtengordelonderwerp. Dat is zó niet waar. Er is ook veel verlangen op andere plekken in Nederland om dit gesprek te voeren. We moeten weg van de bubbel. Het is trouwens ook een frame om mensen die zich inzetten voor gendergelijkheid weg te zetten. “Ik woon in een Haagse middenklasse- wijk, met heel veel diversiteit. Ik ben drie jaar voorzitter geweest van de visitatiecommissie Emancipatie van de gemeente Den Haag. Toen zag ik dat emancipatie echt in alle wijken van de stad speelt. Van de Schilderswijk tot het Statenkwartier. Bij vrouwen én mannen, met vele verschillende sociale, culturele en religieuze achtergronden. Door mensen in een bubbel te stoppen doe je al die Amsterdammers die niet in het plaatje passen te kort, maar ook de mensen in andere regio’s die zich juist wel verbonden voelen met dergelijke thema’s. Een paar jaar geleden gaf ik een lezing in Helmond, daar zat de zaal vol met vijfhonderd mensen. Ik hoop dat we meer ons best gaan doen om alle regio’s in Nederland te betrekken.”
Hoe kijk jij als Limburgse vrouw, die zich inzet voor de vrouwenemancipatie, naar het feit dat bijvoorbeeld de PVV met de Tweede Kamerverkiezingen de grootste partij van Limburg is geworden?
“Dit is het kloof-denken. De PVV heeft op sommige plekken 23 procent van de stemmen gekregen. Maar dat betekent dat 77 procent op andere partijen heeft gestemd. Natuurlijk zitten er veel lagen in Limburg. Als ik lezingen geef over mijn boek Terug naar de Donderberg (een boek over Roermond – red.) laat ik foto’s zien van mensen die in mijn boek voorkomen. Daarin staat Hein, mijn leraar van de lagere school, nu een man
van zeventig-plus; Tulan, een Nederlands-Turkse vrouw die voedingsleer geeft; Chaib, een Nederlands- Marokkaanse zaalvoetbaltrainer; Joke en Karel, mensen die een carnavalsvereniging draaiende houden.