In alle soorten en maten. En dus ook Caster Semenya

Caster Semenya, tweevoudig olympisch kampioene op de 800 meter, van Zuid Afrikaanse afkomst, moet aan de middelen. Het is heel bijzonder dat in een tijd waarin juist heel kritisch wordt gekeken naar wat sporters zoal slikken en in welke mate ze dat een concurrentievoordeel geeft, Caster Semenya juist moet slikken om een concurrentievoordeel weg te nemen.

Caster Semenya heeft van nature een hoge testosteronwaarde. Dit zou in haar voordeel werken. De IAAF wil dat atletes medicijnen slikken om de waarden omlaag te brengen.
Ze vond dat niet kunnen en ging dus in beroep, maar het CAS oordeelde na onderzoek dat de IAAF de voorgenomen maatregelen mag treffen. Hoe tragisch ook, het lijkt de logische uitkomst in een tijd waarin de lgbtq-discussie volop wordt gevoerd. En dat is goed. Mensen komen in meer soorten en maten dan alleen de containerbegrippen ‘man’ en ‘vrouw’.

Tegelijk is zo’n geslachtsdiscussie ook benepen want ook zonder naar man/vrouw-problematiek te kijken kan elke sporter aangeboren voordelen hebben: grotere of juist kleinere voeten, lengte, gewicht: we noemen maar wat. Gaan we daar dan ook iets mee doen, in de toekomst?

Als er één land is dat ervaring heeft met deze problematiek dan is het Nederland al zullen heel veel lezers dat niet hebben geweten. Als wij topatleten eren dan komt Fanny Blankers-Koen zeker voorbij. In 1948 won ze tijdens de Olympische Spelen in Londen vier gouden medailles. Daarnaast veroverde zij op de Europese kampioenschappen van 1946 en 1950 in totaal vijfmaal goud, verdeeld over vier verschillende onderdelen. In 1999 werd zij door de internationale atletiekfederatie IAAF gekozen tot internationaal atlete van de 20e eeuw.

Toch liep een andere Nederlandse destijds harder, flink harder. Foekje Dillema was een Nederlandse atlete die imponeerde vanwege haar sprintsnelheid. In de korte periode dat ze actief was in de atletiek, doorbrak zij de hegemonie van Fanny Blankers-Koen op de 200 m. Omdat Dillema weigerde naar een door de IAAF verplicht  gestelde geslachtstest te gaan, schorste de atletiekunie haar voor het leven. Na haar dood bleek uit DNA onderzoek dat Dillema een onbalans had in geslachtschromosomen. Dillema had dus zowel mannelijke als vrouwelijke geslachtskenmerken. Vanwege haar weigering de test te ondergaan kon ze daarna nooit meer deelnemen aan wedstrijden.