Gesponsord door Nike? Dan kun je beter niet zwanger worden

Het is voor elke atleet een droom om een sponsorcontract te sluiten met een bedrijf zoals Nike, New Balance, Adidas, Brooks, Reebok of Under Armour. Hoewel die contracten vaak ook een bonusdeel kennen dat rechtstreeks verband houdt met in wedstrijden behaalde resultaten, is er een vast basisdeel dat het voor veel atleten mogelijk maakt zich helemaal op hun sport te richten.

Je haalt de krantenkoppen als je een miljoenencontract sluit maar de meesten doen het met een contract van vijf cijfers. Dan ben je misschien nog heel jong en vroeg ‘opgepakt’. Of je hoort niet of zelden bij de top. Zeker in de laatste gevallen is het geld van zo’n sponsorcontract heel welkom en ook gewoon nodig.

In de Verenigde Staten ontstond vorige week een rel toen The New York Times op Moederdag aandacht besteedde aan de bijzondere situatie dat Nike zijn gesponsorde atleten doorbetaalt als ze – maximaal zes maanden – geblesseerd zijn. Nike mag de betalingen dan wel verminderen. Maar in het geval van zwangerschap, bevalling en de periode erna gaat Nike ervan uit dat een vrouwelijke atleet gewoon in staat is tot het leveren van (top)prestaties. Wie niet loopt of speelt krijgt niet betaald.

Natuurlijk kan Nike op basis van de ‘merkwaarde’ van een atleet besluiten er anders mee om te gaan maar contractueel bestaat zwangerschap eenvoudig niet. En dat maakt vooral de atleten met bescheiden contracten kwetsbaar.

De kwestie kreeg aandacht toen atlete Kara Goucher merkte dat ze, terwijl ze tijdens haar zwangerschap wel allerlei publiciteitsmomenten voor Nike verzorgde, niets betaald kreeg. Omdat ze niet liep, ze was zwanger.

De kans is groot dat ook andere merken er zo mee omgaan. Maar nu de publiciteit losbarst is de kans groot dat Nike – en andere merken – de schade gaan beperken. Je kunt niet slogans als ‘Just do it’ en ‘Dream crazy’ hanteren én dit soort gedrag vertonen.