Pensioendiscussie: Overheid, waar is die 30 miljard aan achterstallige premies?

Wil er op 1 januari 2020 een andere, lagere pensioenleeftijd van kracht zijn, dan moet er nog deze maand een wet door het parlement. De kans van slagen neemt toe als we de recente berichtgeving mogen geloven. Maar zien is geloven.

Mogelijk wordt de pensioenleeftijd dan bevroren op 66 jaar en drie maanden in plaats van 67 en drie maanden. En mogelijk komt er ook een aanpassing voor personen die én zware lichamelijke arbeid hebben verricht én doorgaans veel jonger sterven in vergelijking met personen met een een betere opleiding en lichter werk.

Maar dit gaat over de pensioenleeftijd, niet over de hoogte van het pensioen. Nog gisteren waarschuwde De Nederlandsche Bank voor een onvermijdelijke korting op de pensioenen van meer dan twee miljoen Nederlanders vanaf 2020. En de pensioenen van nog eens zo’n zeven miljoen mensen staan op de tocht. Ook op dit moment wordt er door een aantal pensioenfondsen al gekort.

Dat doet ons denken aan het schandaal van de jaren ’90 waarin de Overheid een achterstand had in de premiebetaling aan het eigen, grootste pensioenfonds van ons land, het ABP. Die achterstand beliep in 1992 32,86 miljard gulden maar zou inmiddels met opgelopen rente zomaar rond de € 30 miljard kunnen bedragen. Het bedrag is nooit betaald, u leest er hier een gedetailleerd verslag van.

Zeg maar: het gevoel van het ‘kwartje van Kok’.

Zou het nu zo’n probleem zijn om die 30 miljard op te hoesten?

De rente die de Staat betaalt op een 30-jarige lening bedraagt de afgelopen drie jaar gemiddeld minder dan één procent. De inflatie is gemiddeld het dubbele.

Spaarders zouden tegenwoordig al blij zijn met die één procent rente, de Staat zou bij hen kunnen lenen en dat zelfs fiscaal kunnen stimuleren. Na 30 jaar is het geleende bedrag – dat deel van de overheidsschuld –  gecorrigeerd voor inflatie, ongeveer gehalveerd. Maar intussen hoefde er minder of misschien helemaal niet gekort te worden op de pensioenen van die ABP-ers. Die hebben meer koopkracht, besteden meer en een belangrijk deel van dat geld komt via belastingen weer terug in de staatskas.

Natuurlijk komen we dan een paar jaar in conflict met ‘Europa’. Dat moet dan maar, we staan daarin niet alleen.