Nu in OPZIJ: de vrouw met het fluitje én 22 mannen de baas
DOOR NOÉMI PRENT
Fluitende vrouwen, ze zijn schaars in de voetbalwereld. Nederland heeft welgeteld nul betaalde vrouwelijke scheidsrechters – al is er een aantal dames hard op weg. Op semiprofessioneel niveau lijkt het aantal vrouwelijke scheidsrechters langzaamaan te groeien. Eén voorbeeld daarvan is scheidsrechter Vivian Peeters (37), die gedurende haar loopbaan wel vaker ‘de eerste vrouw die’ was. Een harde werker, een wegbereider en vooral een vrouw met liefde voor haar ambacht.
Vertel, wat is de magie van het scheidsen?
“Als scheidsrechter sta je precies midden in het spel. Je bent altijd op de juiste plek,
je staat er dicht op. Je kunt je nog zo goed voorbereiden op een wedstrijd, maar het is altijd anders. De bal is simpelweg rond en kan alle kanten op.
“Ook het omgaan met spelers vind ik leuk. Ik voel me meestal serieus genomen op het veld. Een enkele keer wordt er raar gekeken omdat ze nog nooit een vrouw een wedstrijd hebben zien fluiten. Het wordt steeds normaler. Je ziet overal dat vrouwen zich meer laten zien.”
Waar kwam die wens om scheidsrechter te worden vandaan?
“In de straat waar ik woonde, stonden tien huizen, waarvan in drie huizen een scheidsrechter woonde. Eén ervan was mijn vader. Toen ik veertien was, heb
ik met een paar jongens een cursus gevolgd en ben ik jeugdscheidsrechter geworden bij de plaatselijke voetbalvereniging SV Kronenberg. Van daaruit ben ik doorgestroomd naar de senioren – dan fluit je wedstrijden van mensen die jouw opa kunnen zijn. Het volgende stapje omhoog is fluiten bij teams bestaande uit mannen die net uit de kroeg komen rollen. Daarna mag je de ‘gewone’ elftallen fluiten.
“Ik was de eerste vrouwelijke scheidsrechter die in Limburg ging fluiten op het hoogste amateurniveau, hoofdzakelijk bij het mannenvoetbal. Door sommige mensen werd gereageerd: huh, kan dat?! Toen de topklasse werd opgericht, werd ik door de KNVB daarvoor voorgedragen. Maar mijn district Limburg besloot: Vivian gaat niet naar de topklasse. Vervolgens heb ik hen gebeld en gevraagd om de reden. Ik zou niet representatief genoeg zijn, niet gemotiveerd genoeg. Maar ik kon me niet in die redenen vinden. Ik vermoed dat er iets anders achter zat. Een jaar later ben ik op basis van mijn prestaties alsnog gepromoveerd naar de topklasse – ook daar was ik de eerste vrouwelijke scheidsrechter.”