Nu in OPZIJ: Leopold Witte, ‘de George Clooney van Vlieland’
DOOR MARIANNE VERHOEVEN BEELD CORBINO
Veel gezucht aan het begin van het interview. Welk interview met Leopold Witte (60) je ook leest: Leopold heeft het wel over zichzelf en waar hij mee bezig is, maar nooit over z’n vrouw of z’n dochters. Die zelf kennelijk ook het liefst niet in de schijnwerpers staan. Alhoewel, een van zijn dochters speelde toch een aantal jaren in Gooische vrouwen, nota bene als de dochter van Annet – de epische Willemijn – Malherbe en haar Gooische man, vertolkt door Leopold. Maar deze rubriek heet toch echt Man over Vrouw. De ‘George Clooney van Vlieland’, zoals zijn medespeler Geert Lageveen hem niet ongrappig noemt in de theatervoorstelling 237 redenen om door te gaan, zucht nog een keer en laat nog een lange stilte vallen.
Al die redenen om door te gaan. Je bent net zo oud als Marcel Musters, die liep in het vorige nummer van OPZIJ ook al zo te tobben met dat zestig worden.
“Ik heb het in mindere mate. Omdat ik al jaren roep dat ik zestig bén en ik me er al heel lang op aan het voorbereiden ben. Ik ben wat dat betreft denk ik ook wel een oude ziel. Ik maak me al m’n hele leven lang zorgen over hoe het zal zijn als ik oud ben.”
Echt waar?!
“Dus het overvalt me niet. Ik ben nu eerder bezig met hoe het écht is in die allerlaatste fase. Dus ik geniet nu juist heel erg. Ik ben buitengewoon gelukkig, omdat ik het financieel allemaal fijn heb kunnen regelen. Ik ben van jongs af aan het sparen geweest, omdat ik dacht: als ik straks ouder word, dan neemt het af, dan moet ik zorgen dat ik niet meer hoef te werken voor de hypotheek.”
Maar het gaat toch niet alleen over geld?
“Nee, om de kwaliteit van het werk. Dat ik duidelijker keuzes kan maken wat ik wil of niet wil doen. Het gaat nu vooral over vind ik het leuk, vind ik het belangrijk of is het de moeite waard. En dat je niet alleen maar moet werken omdat je de studie van je kinderen moet betalen.
“Ik heb een paar jaar geleden mezelf de vraag gesteld: hoe wil ik dat mensen over mij praten op mijn begrafenis. Dat is een stomme vraag, en het maakt ook eigenlijk geen reet uit want ik ben er dan niet meer. Maar dan wil ik niet dat het gaat over ‘hij heeft zo’n leuke productie gedaan’ of ‘hij was zo’n goede acteur’ of ‘hij heeft een goede regie gedaan’. Dan moet het gaan over wat voor méns ik ben. Want daar zullen ze dan over praten. Tenminste, dat zou ik graag willen. Het zal vooral moeten gaan over wat voor betekenis ik heb gehad voor andere mensen. Dus de buurman niet alleen in het voorbijgaan even toezwaaien, en doorschieten in de auto want ik moet weg. Maar dat
ik daar de tijd voor neem. Op deze leeftijd moet je genoeg levenservaring hebben om er te zijn voor de simpele kleine dingen in het leven, die ertoe doen. De wandeling in de buurt met m’n dochter, want gaat het wel goed? Of hoe is het met m’n buurman of met collega’s.