‘Mensen vertellen waarom ze belangrijk voor je zijn. Daar word je super vrolijk van’
Vanaf 2002 las cabaretier en acteur Peter Heerschop (1960) wekelijks op Radio 538 elke vrijdag in het programma van Edwin Evers zijn gesproken column ‘Lieve Marianne’. Een column waarin hij vilein, boos, supergrappig of soms in tranen de gebeurtenissen van de week doornam. Na het vertrek van Evers bij 538 eind 2018 stopte Heerschop ook. Maar de week waarin bij de tramaanslag in Utrecht vier doden vielen, stapte hij spontaan de radiostudio in bij de opvolger van Evers, Frank Dane. Omdat hij zijn emoties kwijt moest en vond dat dat het beste daar kon gebeuren.
Sindsdien heeft Heerschop zijn vertrouwde plek op vrijdagmorgen 9.45 uur bij Radio 538 weer ingenomen. Bovendien werd begin dit jaar door een jury van verschillende dj’s en presentatoren zijn ‘Utrecht’-column verkozen tot Radiomoment van het jaar 2019. Een gesprek met Heerschop, die net zijn tweede solovoorstelling De Minister van Enthousiasme heeft afgesloten.
Ik begreep dat je in Tilburg bent geweest voor de lerarenstaking?
“Jazeker. Het onderwijs zou eigenlijk veel meer aandacht van ouders moeten krijgen. Er zijn weinig ouders die denken: ‘We gaan ons nu verenigen om een vuist te maken naar de regering, omdat we willen dat onze kinderen goed onderwezen worden.’ Ook dat laten ze toch weer bij Den Haag. Dat is jammer. Dat zijn gemiste kansen.”
Want geef je nog steeds les?
“Ik geef les op de ALO, de sportacademie. Op maandag, pedagogiek. Dus ja. Het is niet meer hetzelfde als veertig jaar geleden. Mijn broer heeft ook eerst de ALO gedaan, en toen wiskunde. En er is zo’n tekort aan wiskundeleraren, dat hij niet eens meer gymles geeft. Ook beter voor zijn lichaam. Wat wil jij weten van mij? Of zijn we al begonnen?”
Uit wat voor gezin kom je?
“Uit een klassiek katholiek gezin, dat weliswaar voor katholieke begrippen een klein gezin was, met maar één oudere broer en één jongere zus. Mijn vader was een verwarmingsmonteur, altijd in loondienst geweest. Hij verdiende het geld en mijn moeder zorgde dat wij een leven hadden. Om mij heen was dat ongeveer hetzelfde. Dat waren de gezinnen in die tijd in onze omgeving in Bussum.
Mijn vader was thuis van klusjes en mijn moeder van zorgen. En dat zorgen is ook haar leven geweest. Zo’n zorgende moeder heeft ook z’n negatieve kanten, want het is soms ook verpletterend, daar heb ik wel een beetje aan moeten ontkomen. Ik moest echt het huis uit om niet meer die zorg te voelen. Want in die moederzorg zit ook onbewust schuldgevoel.”
Als je te laat komt, of je weet dat iemand zit te wachten
“Of als je iets doet wat zij niet wil. Dat voelde ik ook als: ‘Dat valt me echt tegen, na alles wat ik voor je heb gedaan.’ Het is heel fijn als iemand heel veel zorgt. Maar het is de wet van de wederkerigheid. Je voelt ook voortdurend dat je iets terug moet doen. Dat is bijna nooit erg, maar het heeft ook iets belastends. Het heeft niet iets onafhankelijks.”
Ben je feminist?
“Nee! Wat is een feminist?”
Eigenlijk is het heel simpel: ben je voor gelijke rechten en beloning voor mannen en vrouwen?
“Ja, natuurlijk. Ben ik dan een feminist? Ik ben misschien een onbewuste feminist. Voor mij is het meer iets logisch dan dat ik er strijdbaar in ben. Het verbaast me eerder als ik hoor dat er nog verschillen zijn in behandeling en beloning.
Er is al zoveel veranderd. Bij de generatie van mijn ouders werden mannen geacht een grote bek te hebben en vrouwen niet. Dat was in de jaren zestig. Een leuke vrouw was een vrouw die om je moest lachen. En dan de tijd dat er werd gezegd ‘er zijn geen grappige vrouwen’. Nou, ik heb me kapotgelachen om televisieseries met hele grappige vrouwen!”
Lees verder via Blendle. Of bestel de nieuwe Opzij direct online.
