Lisa Ostermann: “Mannen zeggen dat ze een vrouw met humor willen. Maar dan bedoelen ze eigenlijk dat ze een vrouw willen die om hun grappen lacht.”
Het begint eindelijk een beetje bij haar in te dalen. De 28-jarige Lisa Ostermann won in februari met glans de 33e editie van het Leids Cabaret Festival: de jury, de publieks- én de studentenprijs. Ook nog eens als eerste vrouw in vijftien jaar tijd. “De eerste twee weken na het winnen van die prijs werd ik elke dag zó blij wakker, ik was net een acht-jarig kind op z’n verjaardag!” En dan nu eindelijk weer het theater in.
Gefeliciteerd met deze mooie prijzen! Had je verwacht dat je zou winnen?
“Nee, (aarzelt), nou ik denk dat ik het er wel…”
Je was het er uiteindelijk wel mee eens? Dat mag je zeggen hoor haha.
“Ja, haha. Maar… ik heb al eerder aan zo’n festival meegegaan, het Amsterdams Kleinkunst Festival. Toen moest ik er bij de halve finale uit, terwijl ik toen juist dacht dat ik er best goed voor stond. Dus dat vond ik best wel pittig. Waardoor ik me nu zó had voorgenomen om alleen maar bezig te zijn met de inhoud, met wat ik wilde vertéllen in de voorstelling en niet bezig te zijn met het wedstrijdelement. En dat is best goed gelukt.”
Dat lijkt me best eng. Je start net met je carrière, je staat meteen voor een jury en dan gaat het meteen over winnaars en verliezers.
“Ja. Het is een hele gekke concentratie. Ik heb ook heel lang getwijfeld of ik mee moest doen. Zeker na dat vorige fiasco. Je kunt wel aan twee festivals meedoen, maar drie is wel een beetje sneu. Dus ik heb me pas op de allerlaatste dag aangemeld voor het Leids Cabaret Festival.”
Heb je veel dingen anders gedaan deze keer?
“Ik wilde dit keer een duidelijker thema, een duidelijke lijn. De vorige keer zag de jury een heel ander thema in mijn voorstelling dan ik er zelf in zag. Dat wilde ik niet meer. Ik wilde dat niemand iets anders zou zeggen dan wat ik zelf dacht dat het thema was. Bovendien speel ik in deze voorstelling piano, dat deed ik eerst niet. Daarvoor heb ik een jaar lang, elke dag, keihard gestudeerd. Ik schreef eerder wel liedjes. Ik kan die zelf componeren, maar meer omdat ik goed ben in wiskunde. Welke akkoorden het moesten zijn kon ik bedenken en dan moest iemand anders het uitvoeren. Maar nu kan ik het zelf. Dat wil zeggen: alleen de liedjes die ik in de voorstelling speel, haha.”
Dit is een fragment van een interview, geschreven door Marije van Rest. Het volledige stuk staat in het juni/juli 2020 nummer van OPZIJ. Koop hier het complete nummer.