Mode met een missie
Oorbellen tegen vrouwengeweld, duurzame vrouwenpakken, beha’s in álle maten. De mode-industrie is vrouwelijke ontwerpers rijk die op maatschappelijke missie zijn. En met succes! Wie zijn deze vrouwen en wat drijft hun ontwerpen? Een interview met Caterina Occhio (1970), oprichter van SeeMe, Nicoline Huizenga (1990), oprichter van The Five en Lidewij van Twillert (1989), oprichter van Arí van Twillert.
Caterina Occhio (1970), Oprichter SeeMe. De in Nederland wonende Italiaanse Caterina Occhio had een glansrijke carrière in de ontwikkelingssamenwerking. Tot ze zich op een dag afvroeg: lijkt jouw leven op jou? Haar antwoord was nee. Ze startte een sieradenmerk dat opkomt voor geweld tegen vrouwen. De coronacrisis schrikte haar bedrijf even op, totdat prinses Amalia werd gespot met oorbellen van SeeMe.
Wat dacht je toen je hoorde dat Amalia jouw oorbellen droeg?
“Ik had géén idee. Het was Koningsdag. De eerste online verkoop werd gedaan om een uur ’s nachts. Toen volgde de ene na de andere en lag de online winkel plat. What the heck is going on, dacht ik. Wie gaat er nou oorbellen kopen tijdens corona? Toen stuurde een vriendin van mij een artikel door waarin Amalia de oorbellen draagt en erover vertelt. (lacht) Amalia heeft mijn bedrijf gered!”
Iconisch aan jouw merk zijn de hartvormige sieraden. Kun je hier meer over vertellen?“In de medina van Tunesië kwam ik op het idee om
een hartje te laten maken bij een smid. Ik had dat zelf bedacht. Eenmaal terug in Nederland kreeg ik heel veel reacties op het ontwerp, dat ik droeg als ketting. Een vriendin van mij, destijds vice-president van Karl Lagerfeld, stimuleerde mij om meer te doen hiermee. Ik wilde mode combineren met sociale ontwikkeling, en zo ontstond SeeMe. Ik werkte altijd voor vrouwen. Ik kom uit Italië, een land waar gender een issue is. Een macholand. Waar vrouwen en meisjes minder kansen hadden dan mannen. Dat was mijn drive om met en voor vrouwen te werken. Tijdens mijn carrière in de ontwikkelingssamenwerking kwam ik veel huiselijk geweld tegen. Het was voor mij een onaangename verrassing om te begrijpen hoe groot het fenomeen was. Huiselijk geweld is de echte pandemie.”
En toen verruilde je die carrière in de ontwikkelingssamenwerking voor een plek in de sieradenwereld.“Op papier had ik een prachtige carrière. Voor de Europese Unie mocht ik naar Tunesië. Ik was adviseur van de nationaal strateeg toen de revolutie uitbrak, best een belangrijke baan… Mijn droom was toen al om goede baan te creëren voor de vrouwen daar, maar ik wist nog niet hoe. Zo werkte ik in 2011 in Turkije aan een project dat te maken had met huiselijk geweld. In die opvanghuizen ontdekte ik dat zestig procent van de mishandelde vrouwen weer terug naar huis gaat, omdat ze geen keuze hebben. Ze hebben geen opleiding gehad, geen inkomen. Als je een baan hebt, kun je voor jezelf en je kinderen zorgen. Daarom geloof ik in financiële onafhankelijkheid van vrouwen als deel van de oplossing.”
Dit is een fragment van een interview, geschreven door Noémi Prent. Het volledige stuk staat in het juni/juli 2020 nummer van OPZIJ. Koop hier het complete nummer.