Black Lives Matter
Zwarte vrouwen zijn vaak de drijvende kracht achter de Black Lives Matter-protesten en spreken zich voortdurend uit tegen institutioneel racisme. Dat dat geen dankbare taak is, zie je al snel als je Twitter opent of de reacties op het protest op de Dam bekijkt. Maar dat er veel over gepraat wordt is duidelijk. Nina Klaassen sprak met een aantal gezichtsbepalende vrouwen in het antiracismedebat.
Zo zagen 1,7 miljoen kijkers hoe Natacha Harlequin bij Veronica Inside uitlegde waarom de opmerking die Johan Derksen maakte over Akwasi simpelweg niet kon. “Als je met hem spreekt, dan zie je zijn pijn. Dan denk ik: het maakt eigenlijk helemaal niet eens meer uit of het wel of niet racistisch is of wat de intentie is. Heb gewoon empathie.”
Empathie lijkt het codewoord in een ‘debat’ dat verhit wordt gevoerd. Een van de bekendste organisaties binnen de antiracismebeweging is Kick Out Zwarte Piet (KOZP), die al jaren strijdt tegen racisme en in die strijd al veel naar het hoofd geslingerd heeft gekregen. Toch heeft dat ze niet gestopt, integendeel. Door de jaren heen is de beweging enorm gegroeid en zijn er inmiddels zelfs lokale afdelingen door heel Nederland. Dit netwerk
blijkt essentieel voor de verspreiding van de protesten, vertelt Naomie Pieter (1990) van KOZP en medeoprichter van Black Queer & Trans Resistance Nederland. “De snelle organisatie van de protesten is echt de vrucht van jarenlang activisme. We zijn in 2018 begonnen ons lokaal te organiseren en daardoor hebben we een groot netwerk kunnen opbouwen. Wat me wel heeft verbaasd is dat op plekken waar KOZP geen lokale afdelingen heeft, er heel veel mensen zijn opgestaan om iets te organiseren. Het was heel mooi om dat domino-effect zo te zien. Vooral ook dat er kinderprotesten kwamen. Dat is voor mij ongekend. Ik ben daar nog steeds van aan het glunderen.”
Zelfs in het over het algemeen protest-schuwe Zeeland werd er een protest georganiseerd dat zo succesvol was dat mensen op een gegeven moment werd afgeraden om nog te komen. Angélique Duijndam (1971) is gemeenteraadslid in Vlissingen en organiseerde het protest samen met Lisenne Delgado. Ook hier was de belangrijke rol van vrouwen onbetwistbaar. “In de organisatie an sich waren er echt alleen maar vrouwen. We hadden contact met Rotterdam, Utrecht en Amsterdam en daar waren wel een aantal heren bij, maar ook daar waren het hoofdzakelijk vrouwen die de organisatie op zich namen.”
Dit is een fragment, geschreven door Nina Klaassen. Beeld door Zendele Duvillard en Kayla Fenenga. Het volledige stuk staat in het augustus/september 2020 nummer van OPZIJ. Koop hier het complete nummer.