Caitlin Moran over How to Build a Girl: “ik ben een greedy bitch als het om feminisme gaat.”
Caitlin Moran (1975) shockeerde in 2011 de wereld met haar feministische memoires How To Be a Woman. Het werd een wereldwijde bestseller. En nu, tien jaar later, komt ze met het vervolg More Than a Woman. Maar dat niet alleen, vanaf 21 september kun je haar filmdebuut How to Build a Girl bekijken via alle grote platforms. Een hilarische film, die net zoals haar beste werk, sterk geïnspireerd is op haar leven. OPZIJ sprak met haar over de veranderingen van het feminisme, zusterschap en haar nieuwe boek en film.
In How to Build a Girl zien we het verhaal van Johanna, een zestienjarige tiener uit Wolverhampton die muziekjournalist wordt. Dit verhaal is gebaseerd op je eigen leven. Was het moeilijk om dit te verwerken in je film?
“Het is zoveel gemakkelijker als het over je eigen leven gaat, omdat je weet wat er is gebeurd. Het waren gewoon dingen die me waren overkomen, maar het was iets dat ik nog nooit eerder in een film had gezien. Ik dol ben op coming of age-films over tienermeisjes, maar ik had er nog nooit een gezien over een meisje uit de arbeidersklasse dat als doel had om geld te verdienen. Meestal is het doel een vriendje te krijgen of naar een feestje te gaan. Maar het verhaal van Johanna is het verhaal van iedereen. Zij moet gewoon geld verdienen. Ik had ook nog nooit een coming of age-film gezien waarin we de sexy held ontmoeten die uiteindelijk niet met het meisje samenkomt. Dat lijkt altijd een soort mechanisme te zijn. Als je je als meisje netjes genoeg gedraagt, dan krijg je aan het einde van de film een vriendje. Ik wilde dat ze in plaats van een vriendje, een vríend kreeg. Volgens mij is dat in het algemeen veel nuttiger om te hebben.
“En wat ik heel belangrijk vond is dat een big girl de hoofdrol speelt, maar dat het er niet de hele tijd over ging dat ze zwaar was. Rebel Wilson is een van de grootste sterren die er is, maar in Pitch Perfect heette haar personage ‘Fat Amy’ en gingen alle grappen die ze maakte over het feit dat ze dik is. Dat is toch gek?”
“De helft van de meisjes in de westerse wereld heeft op dit moment XL of groter. Zij verdienen het om een held op het scherm te zien die op hen lijkt en die er niet continu door andere mensen aan wordt herinnerd dat ze groot is. Ik zag het als mijn missie om dat te laten zien.”
We zien hoe Johanna zich door de muziekwereld heen probeert te bluffen door een alter ego te creëren dat eigenlijk heel ver van haar afstaat. In hoeverre is dat ook jouw verhaal?
“Toen ik begon bij Melody Maker (wekelijks muziekmagazine, opgericht in 1926 in het VK – red.) werkten er geen vrouwen. Misschien dat we één vrouwelijke artiest op de cover van Melody Maker hebben gehad. Als een hele oude vrouw blijf ik mijn tienerdochters uitleggen dat toen ik zo oud was als zij, er geen Beyoncé was, geen Katy Perry, geen Rihanna, geen Lana Del Rey, inspirerende rolmodellen. Om je te redden moest je een soort personage creëren, zoals Johanna dat ook doet. Iemand die rookt, drinkt en een soort van sexually knowing is. Dat is het soort persona dat je vaak moet presenteren als een meisje een door mannen gedomineerde industrie binnenloopt. De realiteit was dat ik een zestienjarige maagd was die een badjas droeg in plaats van een jas, omdat we zo ontzettend arm waren. Ik was erg onschuldig en wist nergens wat vanaf, maar ik wist dat als ik me in deze door mannen gedomineerde industrie zou begeven, er slechte dingen zouden gebeuren. Ik mocht niet laten zien hoe onschuldig ik was.”
Dit is een fragment, geschreven door Nina Klaassen, beeld door Alex Lake. Het volledige stuk staat in het oktober/november 2020 nummer van OPZIJ. Koop hier het complete nummer.