De media besteden volop aandacht aan de positie van vertalers en beveiligers in Afghanistan. Zouden wij – en al die andere landen die militair aanwezig waren in het land – ons hun lot niet moeten aantrekken?

Zonder daar iets af te willen doen: en wat als het gaat om een kleine 20 miljoen meisjes en vrouwen? Doen die er opeens niet meer toe?

Lees hieronder ons bericht van destijds. Soms wil je helemaal niet gelijk krijgen….

19 januari 2019

‘Vrede’ in Afghanistan? Slecht nieuws voor vrouwen

Zaterdag eindigde een zesdaagse bespreking tussen de VS en de Taliban in Qatar met een belofte van vrede hoewel er nog verder onderhandeld wordt.

Daarmee komt mogelijk binnenkort een einde aan de 17-jaar durende aanwezigheid van Amerikaanse en andere Westerse troepen in het land.

Vrede willen we allemaal, zoveel mogelijk. Maar in dit geval zou vrede voor ruwweg de helft van de Afghaanse bevolking – vrouwen – geen goed nieuws betekenen. Want misschien weerhoudt een vredesakkoord de Taliban van van alles en nog wat. Maar hun omgang met vrouwen zal zeker geen onderwerp van een akkoord zijn. En mochten we ons daarin vergissen, dan leert het veronderstelde onbezette deel van het land ons de nodige lessen.

Iedereen is het erover eens dat welk vredesakkoord dan ook erin zal resulteren dat er een verdeling van de macht zal zijn, de Taliban doet dan gewoon formeel mee in het land. Dan zou de Taliban ook moeten instemmen met vrouwenrechten, zoals zoiets elementairs als onderwijs. Wants zelfs in de niet door de Taliban bezette gebieden zijn vrouwenrechten op papier gewaarborgd maar een eeuwenoude mannencultuur verandert niet door iets op papier.

Hoe ‘waardeloos’ een vrouwenleven ook in het ‘vrije’ deel van Afghanistan is laat onderstaande video uit 2016 zien. Waarschuwing: de beelden zijn gruwelijk. Er werden uiteindelijk (maar) vier mannen voor deze slachtpartij met dodelijk gevolg tot zware straffen veroordeeld. Hun doodvonnis werd al snel omgezet in levenslang, in de praktijk niet meer dan 20 jaar. Er stonden 49 mannen terecht waaronder 19 politieagenten die niets anders deden dan toekijken.

De video maakt deel uit van een verslag in de New York Times dat de Pulitzer Prijs won, u leest het artikel hier.