Dido Michielsen: Dé Indische moeder. Bestaat dit stereotype echt en wat kenmerkt haar?
Dido Michielsen is schrijfster. Haar Indische debuutroman Lichter dan ik(2019) werd een bestseller en is door Esther Scheldwacht voor toneel bewerkt, de première is in oktober 2021. Momenteel werkt Michielsen aan het vervolg op Lichter dan ik, dat in september 2022 zal verschijnen bij uitgeverij Hollands Diep.
Schrijfster Dido Michielsen (64) van de succesvolle debuutroman Lichter dan ik heeft een Indische moeder, gaat op zoek naar dé Indische moeder en komt zichzelf tegen.
Dé Indische moeder: velen van ons hebben warme herinneringen aan haar. Zeker als je na 1955 bent geboren zie je haar zó voor je. Groeide je op in Den Haag dan was ze onontkoombaar. Maar in alle uithoeken van ons land zetelde wel zo’n vrouw, meestal in de keuken. Ze was goedlachs, gedienstig haast, en zorgde er altijd voor dat je een bord warme rijst met spijzen voor je neus kreeg, voorzien van het commando: Eét!
Dankzij die Indische moeder maakte je kennis met exotische ingrediënten als knoflook, aubergine, trassi en natuurlijk sambal. In plaats van rijst met boter en suiker at je nasi goreng met een lepel, kip bleek botjes te bezitten die je af moest kluiven en pindakaas kon je blijkbaar in een dunne variant ook over je groente gieten. Maar het meest dierbare aan alle herinneringen is toch wel het feit dat die wadjan – die we later om onbegrijpelijke redenen een ‘wok’ zijn gaan noemen – een onbeperkte hoeveelheid voedsel kon produceren, bijna op elk moment van de dag. Iedereen kon (moest) mee-eten. Het rook in haar huis dan ook altijd naar eten en haar keuken bezat een uitpuilende voorraadkast waarin zij feilloos de weg wist. Ergens op een stoel zat dikwijls ook nog een zwijgende, vriendelijke man, haar echtgenoot en de vader van het stel. Wat ook zo fijn was bij die Indische moeder thuis: het was er niet zo netjes. Als je goed keek, lag er zelfs een laag stof op de boeken, maar toch was ‘gezellig vol’ het eerste wat de buitenstaander noteerde.
