Voor altijd Marianne Verhoeven

“Wil jij meedoen?” Dat vroeg Marianne me op een terrasje in Leiden toen ze vertelde over haar plannen om een eigen glopinie (glossy-opinieblad) te starten. Zus moest het gaan heten. Zij de hoofdredacteur, ik redactiechef. Natuurlijk wilde ik dat, wat een kans. Klein detail: ik was hoogzwanger van mijn eerste dochter. “Geen probleem. Je werkt tot wanneer je kunt en begint weer na je verlof,” aldus Marianne. Ik denk dat er niet veel mensen een hoogzwangere vrouw vragen om een nieuw blad op te zetten.

We kenden elkaar omdat we aangetrouwde familie waren, lotgenoten grapten we, en ik schreef voor HP/de Tijd waar zij de uitgever van was. Het opzetten van Zus was een leerzaam en heel leuk avontuur. We scheurden samen in haar felblauwe Mini van Leiden naar Amsterdam voor allerlei afspraken om ’s avonds laat weer terug te keren. Zus stopte na een paar nummers helaas, maar toen bleek ze samen met haar man Hans het blad Opzij te hebben gekocht. Het was vanzelfsprekend dat het groepje mensen dat ze om zich heen had verzameld met haar verder ging naar dit nieuwe blad. We huurden een kantoor als redactieruimte in ons eigen Leiden en zij maakte er een gezellige plek van. Deadlines waren altijd lastig om te halen, we werkten vaak tot diep in de nacht door. Maar dan wel altijd met wijn en lekker eten erbij. Vergaderingen gingen altijd gepaard met haar mooie anekdotes en levenslessen. En heel veel lachen. “Geen betere seks dan Glassex,” is een opmerking van haar waar ik laatst nog om moest glimlachen.

Marianne was niet bang om op te vallen. Ze durfde zomaar Paul Verhoeven en Monique van de Ven op de cover te zetten, waarbij Paul zijn hand in de blouse van Monique stak. Schande, vonden boze lezeressen. Opzij-oprichter Hedy d’Ancona reageerde droog: “Een licht provocerende foto op een feministisch tijdschrift. Ik kan dat wel waarderen. Je moet leren dat er ook erotiek bestaat en grappenmakerij.” Waarvan akte.

We waren samen in Malaga voor een persreis. Ik weet nog dat ze op een terrasje enorme sjans met een Canadees. Hij was gefascineerd door haar toen hij haar een muzikant €50,00 zag geven om haar favoriete nummer te spelen. Ze was ook dan ook een prachtige verschijning: een lange vrouw met lichtblond haar, stijlvolle kleding en sieraden en altijd voorzien van een mooie Longchamp-tas.

Het liep niet altijd soepel. Na een aantal jaar stopte ik bij Opzij, we hadden wat frictie en het leek me beter om weg te gaan voordat het uit de hand liep. Even wat afstand doet vaak goed.

Eind november belde ze me. Of ik kon helpen, want ze had zich erg vergist in een deadline. Ik vond het leuk om weer te helpen, maar het bleek goed mis te zijn met Marianne. Een ongeneeslijke hersentumor. Dokters gaven haar slechts een paar maanden. Die paar maanden werden er acht. De laatste maanden bracht ze door in een hospice, waar dagelijks familie en vrienden kwamen om samen te zijn en wijn te drinken. Hans en haar zonen waren er meerdere keren per dag, dat was zo bewonderenswaardig om te zien. Ze zorgden zo goed voor haar. Praten, lachen en ook boos zijn, want ze was het er niet mee eens. Desondanks had ze altijd nog ideeën voor Opzij.

Deze zomer was ik met mijn familie in Caldonazzo, in Noord-Italië, een plek waar zij ook veel was geweest met de familie. “Doe je de groeten van Marianne? Marianne van Brussel,” appte ze. “Ohnee, Marianne Verhoeven. Ik blijf altijd Marianne Verhoeven.” Dankjewel Marianne voor alle kansen die je me hebt gegeven en lessen (over schrijven, wijn, mannen, tassen en het inrichten van mijn huis) die me je hebt geleerd. Ik ga je verschrikkelijk missen. Je blijft altijd Marianne Verhoeven.