Maryam Hassouni: ‘Ik ben niet ziek: het systeem is ziek.’
Maryam Hassouni, die op haar vijftiende furore maakte met de televisieserie Dunya en Desie, won voor haar rol in Offers als eerste Nederlandse actrice een Emmy. Ze kroop in de huid van vele karakters, van zelfmoordterrorist tot slachtoffer van de Marokkaanse cultuur, en alles wat daartussenin zit. Maar haar acteercarrière heeft ook een schaduwkant: door de jaren heen kreeg ze vaak met racistisch en ander ongepast gedrag te maken. Ze schrijft een boek over deze ervaringen.
In Wat de fak vertelt Hassouni hoe ze in het vak rolde en hoe graag ze acteert. Maar ook dat ze er al snel achterkomt dat de film- en tv-industrie enorm onveilig kan zijn. Op haar negentiende werd Hassouni aangerand door een toneelregisseur. Haar melding over het incident werd genegeerd. Door de jaren heen kreeg ze vaak met racistisch en ander ongepast gedrag te maken. Nu.nl maakt een opsomming: Op de set van een populaire tv-serie, waarin Hassouni een grote rol had, vertoonde haar tegenspeler tiranniek gedrag. Hij pestte haar en maakte ongepaste opmerkingen. Op de set veranderde er niets als de actrice er iets van zei. Ook een melding bij de producent bleek tevergeefs. Uiteindelijk besloot ze de handdoek in de ring te gooien en verliet ze de serie.
“Zo is hij nu eenmaal”
De omroep startte toch een onderzoek. De conclusie: niets aan de hand. De acteur in kwestie had inderdaad wangedrag vertoond, maar “zo is hij nu eenmaal”. En zo werd het onderwerp van onderzoek de geloofwaardigheid van de “kennelijke beweringen” van Hassouni. “Dat is een slager die zijn eigen vlees keurt”, zegt Hassouni. “Die onderzoeker had maar één taak: mij als leugenachtig en labiel neerzetten, zodat de serie een vervolg kon krijgen.” Zo’n onderzoek heeft geen enkele zin, meent ze. “De industrie zal nóóit aan zelfreflectie doen, omdat ze dan een gedeelte van hun macht moeten inleveren. Als er iets verandert, dan zal dat van hogerop moeten komen, vanuit de politiek.” Ze wist het zeker: ‘Ik ben niet ziek: het systeem is ziek.’
Moed
Over haar boek vertelt ze: “Wat de fak begint met een quote van schrijfster Hélène Cixous: ‘Het enige boek dat de moeite waard is om te schrijven, is het boek waar we de moed of kracht niet voor hebben’. Je kan wachten met je uitspreken tot de wereld een veiligere plek is, maar dat gaat niet gebeuren. Vertel het verhaal waar je de moed en kracht niet voor hebt. En weet: jouw stem is een stem van velen, een angst van velen. Daar ben je niet alleen in.”