Hoe dans je als je niet mag dansen? Iraanse Nastaran Razawi Khorasani laat zien hoe
In Iran is dansen officieel verboden. Sinds de Islamitische Revolutie hebben alle dansgezelschappen er hun deuren moeten sluiten. Veel dansers en choreografen zijn naar het buitenland gevlucht. Degenen die er nog wonen, moeten vindingrijk zijn. Hoe houden zij deze kunstvorm levend? Theatermaker Nastaran Razawi Khorasani presenteert de dansperformance This is not a dance over censuur. Wat mag gezien worden en wat niet? Terwijl muziek en belichting elkaar steeds verder opzwepen, probeert ze haar dansende lichaam te beteugelen.
Tijdens de voorstelling geeft Nastaran het podium aan stemmen van choreografen en dansers die wonen in Iran en de diaspora. Hoe gaan zij om met het dansverbod? Hoe beoefenen zij hun beroep, welk gevaar lopen zij, voor welke vrijheden strijden zij? This is not a dance is een eerbetoon aan het lichaam dat wil bewegen. Een eerbetoon aan de kunst die gemaakt móet worden, in welke vorm dan ook.
De voorstelling is te zien van 19 september tot en met 19 november in Theater Rotterdam.
Nastaran Razawi Khorasani is afgestudeerd aan de Toneelacademie Maastricht. In 2014 won ze de Gouden Krekel voor de meest indrukwekkende podiumprestatie. In 2020 werd ze genomineerd voor de Prijs van de Nederlandse Dansdagen Jong Publiek. Haar voorstelling Songs for no one ontving tweemaal de BNG Bank Theaterprijs (2020 en 2021) en werd geselecteerd voor Het TheaterFestival Vlaanderen 2022 en Theater der Welt in Frankfurt-Offenbach 2023. In 2023 werd ze genomineerd voor de Gieskes-Strijbis Podiumprijs. Samen met Davy Pieters is ze onderdeel van het makersduo Kobe, dat performances en documentaires ontwikkelt voor de meest uiteenlopende contexten.
